Story of the Day/Günün Öyküsü (Engilish-Turkish)

(Turkish)
Günün Öyküsü
Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara, kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar. Köylüler, kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini salık verirler. Derviş yola koyulur, birkaç köylüye daha rastlar. Onların anlattıklarından, Şakir'in bölgenin en zengin kişilerinden birisi olduğunu anlar. Bölgedeki ikinci zengin ise Haddad adında bir başka çiftlik sahibidir. Derviş, Şakir'in çiftliğine varır. Çok iyi karşılanır, iyi misafir edilir, yer içer, dinlenir. Şakir de, ailesi de hem misafirperver hem de gönlü geniş insanlardır... Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir'e teşekkür ederken, "Böyle zengin olduğun için hep şükret." der. Şakir ise şöyle cevap verir: "Hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen görünen, gerçeğin kendisi değildir. Bu da geçer..." Derviş, Şakir'in çiftliğinden ayrıldıktan sonra bu söz üzerine uzun uzun düşünü Birkaç yıl sonra, Derviş’in yolu yine aynı bölgeye düşer. Şâkir'i hatırlar, bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı köylülerle sohbet ederken Şakir'den söz eder. "Ha, o Şakir mi?" der köylüler, "O iyice fakirleşti. Şimdi Haddad'ın yanında çalışıyor." Derviş hemen Haddad'ın çiftliğine gider, Şakir'i bulur. Eski dostu yaşlanmıştır, üzerinde eski püskü giysiler vardır. Üç yıl önceki bir sel felâketinde bütün sığırları telef olmuş, evi yıkılmıştır. Toprakları da islenemez hale geldiği için tek çare olarak, selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad'ın yanında çalışmak kalmıştır. Şakir ve ailesi üç yıldır Haddad'ın hizmetkârıdır. Şakir, bu kez Derviş’i son derece mütevazı olan evinde misafir eder. Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır... Derviş, vedalaşırken Şakir'e olup bitenlerden ötürü ne kadar üzgün olduğunu söyler ve Şakir'den şu cevabı alır: "Üzülme... Unutma, bu da geçer..." Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bölgeye düşer. Şaşkınlık içinde olan biteni öğrenir. Haddad birkaç yıl önce ölmüş, ailesi olmadığı için de bütün varını yoğunu en sadık hizmetkârı ve eski dostu Şakir'e bırakmıştır. Şakir, Haddad'ın konağında oturmaktadır, kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yörenin en zengin insanıdır. Derviş eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar sevindiğini söyler ve yine aynı cevabı alır: "Bu da geçer..." Bir zaman sonra Derviş yine Şakir'i arar. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir'in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: "Bu da geçer." Derviş, "Ölümün nesi geçecek?" diye düşünür ve gider. Ertesi yıl Şakir'in mezarını ziyaret etmek için geri döner; ama ortada ne tepe vardır ne de mezar. Büyük bir sel gelmiş, tepeyi önüne katmış, Şakir'den geriye bir iz dahi kalmamıştır... O aralar ülkenin sultanı, kendisi için çok değişik bir yüzük yapılmasını ister. Öyle bir yüzük ki, mutsuz olduğunda ümidini tazelesin, mutlu olduğunda ise kendisini mutluluğun tembelliğine kaptırmaması gerektiğini hatırlatsın... Hiç kimse sultanı tatmin edecek böyle bir yüzüğü yapamaz. Sultanın adamları da bilge Derviş’i bulup yardım isterler. Derviş, sultanın kuyumcusuna hitaben bir mektup yazıp verir. Kısa bir süre sonra yüzük sultana sunulur. Sultan önce bir şey anlamaz; çünkü son derece sade bir yüzüktür bu. Sonra üzerindeki yazıya gözü takılır, biraz düşünür ve yüzüne büyük bir mutluluk ışığı yayılır: "Bu da geçer" yazmaktadır.

(English)
Story of the Day
One of the dervis reaches a village after a long and tiring journey. He asks those who come against him if he is someone who will help him and will provide food and bedding. The villagers tell them that they are poor, that their houses are small, and they advise that one of Shakir's farms should go there. The dervishes set off, coincided with a few more peasants. From what they tell, he understands that Shakir is one of the richest people in the region. The second richest in the area is the owner of another farm called Haddad. Derviş reaches Şakir's farm. Very welcome, good guests, places, rests. Şakir and his family are both hospitable and heartbroken people ... Derviş, Şakir'a time to come, "Thank you for being so rich." he says. Şakir replied: "Nothing remains as it is. Sometimes it is not the reality itself. This goes too ..." Derviş, Şakir's long thought after leaving the farm After a few years, Derviş's way again falls into the same region. He remembers Şâkir, decides to stop by. While talking with the villagers on the way, he talks about Şakir. "Oh, that Sakir?" the villagers said, "He has become very poor. He is now working with Haddad." Derviş immediately goes to Haddad's farm and finds Şakir. The old friend has aged, old, on the clothes. Three years ago in a flood of disaster all his livestock destroyed the house, destroyed. As the land has become irreproachable, it has been left to work for Haddad, who had never been harmed by the flood as a sole remedy. Shakir and his family have been Haddad's servant for three years. This time, Şakir invites Derviş to his very modest home. The dervish person shares his meal with him ... Derviş tells Danjir how upset he is for what is happening and asks Şakir to get the following answer: "Don't worry ... Don't forget, this also goes ..." After years, the road falls to that region again. He learns what is going on in surprise. Haddad died a few years ago, and since he has no family, he has left all his possessions to his eldest servant and former friend Şakir. Şakir sits on Haddad's mansion, with his huge lands and thousands of cattle, he is still the richest man in the region. Derviş tells how happy he is to see his old friend, and again receives the same answer: "This passes too ..." Derviş then calls Şakir again. They point at a hill to him. There is the grave of Shakir on the hill, and it is written on the stone: "This also goes." Dervis, "What will be the death?" he thinks and goes. The following year he returns to visit Şakir's grave; but there is neither the hill nor the grave. There was a large flood, the top of the hill, there is no trace of Şakir left behind ... At that time, the country's sultan, a very different ring for him wants to be made. A ring that reminds you that when you are unhappy, you refresh your hopes, and when it is happy, you should not let yourself be lazy of happiness ... No one can make such a ring that will satisfy the sultan. The sultan's men find the wise Derviş and ask for help. Derviş writes a letter to the sultan's jeweler. After a short time the ring is presented to the sultan. The Sultan did not understand anything before; Because it is an extremely simple ring. Then he writes his eyes on the inscription, thinks a little and radiates a light of great happiness in his face: "It goes well".