စာေပပညာဒါန
ဆိုၾကပါစို႔. image
ခင္ဗ်ားသာ ဝက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခင္မ်ားအသားကေတာ့ မျဖစ္မေန လူ႔ခံတြင္းအတြက္ ဟင္းလ်ာ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ခင္မ်ားသာ လိုင္စင္ရ ဝက္ခံုတစ္ခုကို ေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ မျဖစ္မေန အမဲဖ်က္ခံရမွာပါပဲ။ ခင္မ်ားရဲ႕အသားတခ်ိဳ႕သာ တုတ္ထိုးသည္ဆီကို ေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ ခင္မ်ားကေတာ့ အခ်ဥ္နဲ႔အတို႔ခံရၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ..။
က်ေနာ္တို႔ေလာကဆိုတာ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဝက္အျဖစ္ အသားေပးေႂကြးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသူေတြ႐ွိသလို တုတ္ထိုးလုပ္ဖို႔ ဝါးခြဲၿပီး ဓားေသြးေနသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးေပါ့..။
အဲ့ဒီမွာမွ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တုတ္ထိုးေရာင္းၿပီး စီးပြားျဖစ္လာၾကတဲ့ အခါ အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းကို သိုသိပ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ဝက္သားတုတ္ထိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္နာမည္ရတယ္ဆိုတာ အဓိက သူ႔အခ်ဥ္ပဲေလ..။ အဲ့ဒီေတာ့ အစကေတာ့ သူလည္း စားသံုးသူဘဝကေန အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းေလးကိုေမး...ေဟာ...စမ္းေလးလည္းထ.အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းေလးကလည္း က် ေတာ့ ခမ်ာ စီးပြားေလးျဖစ္သြားပါေလေရာလား..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းအတြက္ ခ်ည္းကပ္သူေတြမ်ားလာၾကေတာ့ ငါကြ ဆိုၿပီး ဘဝင္ေလဟပ္ ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႔ မာန္ေလး ႂကြရေတာ့တာေပါ့ေလ..။
တတ္ႏိုင္ဘူး..တခ်ိဳ႕ကလည္း သူမွသူကိုး...😀😀
အဲ့ဒီမွာမွ တခ်ိဳ႕က အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းသိဖို႔ကပ္ရင္း ဓားစာမိတဲ့ အတံုးေလးေတြဘဝနဲ႔ အခ်ဥ္နဲ႔အတို႔ခံလိုက္ရပါေလေရာ...။
တကယ္ေတာ့ တုတ္ထိုးသည္ဆိုတာ ဝက္အေၾကာင္းကို သိပ္နားလည္သူေတြေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး..။သူတို႔လိုခ်င္တဲ့အပိုင္းေလးကိုသာ သူတို႔လက္ရာသြင္းၿပီး အဟုတ္ႀကီးလုပ္ေနၾကရတာ။တကယ္ေတာ့ အခ်ဥ္ကယ္လို႔သာ ဓားဝင့္ႏိုင္တာေလ..အဲ့ဒါကိုမွ အမယ္ အသားခုတ္ေနရသလို ကိုယ္တိုင္ပဲ ဝက္ကိုသတ္ပစ္လိုက္သလို စိတ္ေတြႂကြ မာန္ေတြထ လို႔..။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ခ်င္စရာကိုး..။ လိုင္စင္ရ ဝက္ခံုဆိုတာ ေသြးသံရဲရဲ ဝယ္သူဆိုတာလည္း ဖ႐ိုဖရဲေတြက ပါေသး..။ ဝက္သားတုတ္ထိုးဆိုတဲ့ လက္သန္းဖ်ားေလာက္ေလးကိုမွ ႀကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏုႏုရြရြ ေလးေတြခ်ည္းဗ်...ေနာ..။
တကယ္ ဝက္သမားေတြကေတာ့ ဘယ္အေကာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ထြက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေကာင္က ေစ်းရတယ္ ဘယ္အေကာင္ရဲ႕ ဘယ္အပိုင္းက စူတယ္ ၿဖိဳးတယ္နဲ႔ သိသဗ်။ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုေကာင္ေတြကလည္း တုတ္ထိုးေလာက္ေတာ့ မၿငိမ္ျပန္ပါဘူးဗ်ာ..။ တုတ္ထိုးသည္ကမွ ခံုနဲ႔ေနရာနဲ႔ အက်အန တည္ၿငိမ္ေသး..ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတာင္ကပ္လို႔ရေသး..။ ဝက္ခံုသမား လိုင္စင္သမားဆိုတာ ေျပးရလႊားရ ဝက္႐ွာရ ဝက္သတ္ရနဲ႔ ဘယ္မွာ ၿငိမ္လို႔တုန္း..။
အဲ့လိုဆိုေတာ့လည္း ဓားေရးေလးျပ ဟန္ေလးႂကြရင္း ကေလးမေလးေတြနဲ႔ အီစီကလီရတဲ့ တုတ္ထိုးသည္ကမွ အားက်ဖို႔ ေကာငး္ေသးသဗ်ာ..။
က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသေလာက္ေတာ့ တုတ္ထိုးသည္ဆိုတာ ဝက္မသတ္ရပဲ ဝက္သား ေရာင္းရသူဗ်။
ႀကိဳက္တဲ့အသားကို တုတ္ဖ်ားေလးမွာ ခ်ိတ္လိုက္တာ ေငြထုတ္ေလးေတြလား မွတ္ရ..။ နည္းတယ္ ထင္ရေပမဲ့ တုတ္ထိုးေခ်ာင္းေတြကို ေရၾကည့္ရင္ ဘယ္မွာ နည္းလို႔တုန္း..။ ပါဏာတိလည္း မက်ဴးလြန္ရ အသားႀကီးလည္း မကိုင္ရနဲ႔ ကိုယ့္ဆီက အခ်ဥ္ေလးနဲ႔တင္ တုတ္ထိုးဆိုတာ စီးပြားအိုးေလး ျဖစ္လိုျဖစ္ရဲ႕...။အဲ့လိုဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တုတ္ထိုးသည္ကမွ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ခံခ်င္ၾကမလဲေလ ေနာ့ ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တုတ္ထိုးသည္ျဖစ္ရင္လည္း အဲ့လိုပဲ ကိုယ့္အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းကိုေတာ့ လွ်ိဳထားၿပီး ေဖာက္သည္ေခၚမိမွာပဲေလ..။
အခ်ဥ္ေလးက ေကာင္း အနားမွာ ကိုယ့္အခ်ဥ္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနသူေတြက ရစ္တဝဲဝဲနဲ႔ဆို ကဲ ဘယ္သူ မာန္မတက္ပဲ ေနပါလိမ့္မလဲ..။ ဓားေရးျပ ဟန္ေရးေလးႂကြနဲ႔ အမယ္ တုတ္ထိုးသည္ လုပ္ရတာလည္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ တန္သဗ်..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ..
ကိုယ္တိုင္သာ တုတ္ထိုးသည္မျဖစ္ရင္ေနမယ္။ ဝက္ျဖစ္ေတာ့ မခံခ်င္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ..ခင္မ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ကေတာ့ အခ်ဥ္ေဖာက္နည္း သိခ်င္လို႔ ဆရာႀကီးေခၚလိုက္မိတာပဲ ..။ တခ်ိဳ႕က ဓားေရးဝင့္ျပၿပီး ကိုယ့္ကို ဝက္ျဖစ္ေအာင္ သူ႔အခ်ဥ္နဲ႔ ေရာတို႔ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မွာ တုတ္ထိုးသည္လည္း ဆရာေခၚရ ၿပီးက်အခ်ဥ္ေဖာက္နည္းေတာ့မရပဲ...ကိုယ္ပါေရာလို႔ ဝက္ျဖစ္ရတာ မတန္ပါဘူးဗ်ာ..
ကဲပါေလ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အခ်ဥ္မက္လို႔ ဝက္မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လု့ိ ေပါ့...ခမ်ာ.