สวัสดีคะเพื่อนๆคนไทยในsteemที่รัก
วันนี้เมย์พยายามที่จะเข้าใช้งานfacebookอันเก่าของเมย์เองคะ เนื่องจากเมย์เปลี่ยนโทรศัพท์แล้วจะรหัสเก่าไม่ได้ พยามใส่รหัสที่เคยจำได้แต่ก็ไม่สามารถเข้าได้สักที พยามอยู่นานจนเริ่มถอดใจคะ จะเสียดายก็แต่รูปภาพสมัยเรียนที่เคยลงไว้แถมยังตั่งค่าให้ดูได้เเค่ตัวเมย์เองอีก อยู่ๆก็นึกถึงเบอร์โทรศัพท์หมายเลขเก่าของคุณพ่อลองใส่ไปดูมันเข้าใช่งานได้จริงๆคะดีใจกรี๊ดบ้านแทบแตกเลยคะ แต่พอเข้าไปดูรูปตอนสมัยทำกิจกรรมที่โรงเรียนแล้วขำตัวเองมากเลยคะ ทรงผมนักเรียนสั่นถึงติ่งหูและเพื่อนร่วมชั่นเรียนในตอนนั่น แต่ที่ประทับใจที่สุดก็คงจะเป็นตัวแทนของโรงเรียนแสดงวรรณคดีเรื่องพระสุธน-มโนราห์
เท่าที่จำได้ตอนนั้นน่าจะอยู่ชั่นมัธยม3 เป็นการจัดงานเตรียมพร้อมเข้าสู่อาเซี่ยนหรืออะไรซักอย่างหนึ่งนี้ละคะ เมย์เป็นคนที่ชอบทำกิจกรรมพวกนี้อยู่แล้ว และเมย์ก็เป็นคนที่ชั่งพูดแถมยังได้แต่งชุดสวยๆอยู่บนเวทีอีก มีใครที่ไหนบ้างละคะที่จะไม่ชอบ
การแสดงพระสุธน-มโนราห์ที่เมย์กับเพื่อนๆแสดงเป็นตอนที่นางมโนราห์ถูกนายพรานจับตัว ฝึกการแสดงกันทั้งหมด2อาทิตย์คะ เมย์มีทั้งบทพูดและบทที่ต้องร้องกลอนนำเนื้อเรื่องกับเพื่อนอีกหนึ่งคน การแสดงวันนั้นผ่านไปได้ด้วยดีคะ กรรมการถูกใจในการแสดงชุดนี้และโรงเรียนของเมย์ก็ได้ผ่านเกณฑ์การประเมินตอนนั้นไปจนได้คะ
หลังจากจนการแสดงสิ่งแรกที่ทุกคนทำคือการมาจับกลุ่มถ่ายรูปกันนี้แหลาะคะ เพราะปีนั้นเป็นปีสุดท้ายที่เพื่อนๆหลายๆคนจะต้องแยกย้ายกันไปเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบและไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ เพราะฉนั่นรูปถ่ายนี้แหลาะคือสิ่งที่ระลึกที่ดีที่สุดแล้วคะ
อดีตบางอย่างเราอาจจะหลงลืมมันไปบ้างแต่เมย์ว่ารูปภาพนี้แหลาะคะคือสมุดโน๊ตที่ดีที่สุดที่เราจะเก็บความทรงจำและความรู้สึกตอนนั่นเอาไว้ได้มากที่สุด ถึงแม้คนในรูปปัจจุบันอาจจะเปลี่ยนแปลงไป และความรู้สึกดีๆในรูปภาพเหล่านั้นจะไม่มีวันจางหายไปคะ
ภาพถ่ายเป็นเครื่องเตือนความทรงจำที่ดีมากค่ะ
ยิ่งเป็นภาพที่อยู่ในความประทับใจ พอได้เห็นแล้ว ก็หวนนึกถึงวันนั้นได้ทันทีเลย