ගිරිදෙව් ලියෝ

සෙනසුරාදා කියන්නේ ගෙදර ඉදන් වැඩ කරන දවසක්. උදේ වරුව ඔෆිස් වැඩ කරලා ගෙදරත් ටිකක් අස් කරලා නාලා කාලා ටිකක් රෙස්ට් එකේ ඉදලා හවස ගියා පුංචි එක්ක ටවුන් එකට. අම්මා එක්ක ඉද්දි මම වැඩිය කඩේ පිලේ ගියේ නෑ (නොගියෙත් නෑ) . දැන් නම් තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස්. සතියකට සැරයක් මායි පුංචියි මේ ගමන යනවම තමයි. හැබැයි ඒකෙන් මට හොදක් මිසක් නරකක් නම් වුණේ නෑ. කඩේ පිලේ යනෝ කියන්නේ ජීවිතය තුල ඇති විශයක් ඉගෙන ගන්නවා වගේ දෙයක්.

ඉතින් අපේ පුංචි බඩු ගන්න එයාටම කියල වෙන් කර ගත්ත කඩ කීපයක් තියෙනවා. කාලයක් තිස්සේ ඒ තැන් වලින් බඩු ගන්න නිසා ඒ අයත් පුංචි එක්ක හරි එකතුයි. පුංචි නම් කියන්නේ අනිත් එළවලු කඩ වලට ගියාම ගාන අහද්දිම කිරලා ඉවරයි කියලා. මේ කඩවල් වල කැමති විදියට ඕනි ප්‍රමාණයක් තෝර ගන්න නිදහස තියෙනවලු.

ඉතින් එක කඩේක බඩු බිල් කරන්න හිටපු ගෑණු ළමයෙක් කිව්ව කතාවක් අහලා මාව පුදුමාකාර විදියට මානසිකව වැටුණා කිව්වොත් මම හරි. කතාව තමයි, ඒ ගෑණු ළමයගේ නෑදෑ කෙනෙක් පානදුර කේතුමතිය හොස්පිට්ල් එකට ඇඩ්මිඩ් කරලා. ඉතින් ඒ ගෑණු ළමයා ඒ කෙනාව බලන්න හොස්පිට්ල් එකට ගිය වෙලේ ඇදක් උඩ අත් කකුල් බැදල දාලා නිදා ගෙන ඉන්න ගෑණු ළමයෙක්ව දැකලා.

මේ අත් කකුල් බැදල ඇදක් උඩ හිටිය ළමයා
පානදුර අවට ගාමන්ට් එකක වැඩ කරන ළමයෙක්ලු. සිකුරාදා වැඩ ඉවර වෙලා පාරේ බස් නැති නිසා පයින්ම ගෙදර යන අතරේ පිරිමි තුන් දෙනෙක් අතින් දූශනය වෙලා. හොස්පිට්ල් එකට ගෙනාව වෙලේ ඉදන් සිහි විකල් වෙලා හැම තැනම් දුවල අනේ මාව බේර ගන්න කියලා. පාලනය කරන්න අමාරු නිසා අත් කකුල් ගැට ගහලා නින්ද යන්න බෙහෙත් දීලා.

ඒ ළමයට එයාගේ නමවත් මතක නැති තරමට කම්පන තත්වෙක ඉන්නේ. අපි ජීවිත් වෙන්නේ මොන වගේ සමාජෙකද? මිනිස්සුන්ට ප්‍රශ්න වෙන්න ඕනි රටේ තෙල් නැති ප්‍රශ්න. බඩු භාණ්ඩ වල මිල ඉහල යන ප්‍රශ්න. ඩොලර් නැති ප්‍රශ්න. ඒත් ඇත්තටම ඒක එහෙමද....??

ඉතින් මට මේ වෙලාවේ මතකෙට ආවෙ හශේන් දුලංජන මල්ලි ගායනා කරන ගිරිදෙව් ලියෝ කියන ගීතය. සමහර විට ඔයාලා අහලත් ඇති.

-සඳුපි-
💚