හීන පස්සේ දුවන සමනළුනට පාර කියන්න

නිදහස් අධ්‍යාපනයේ උපරිම ප්‍රතිලාභ ලබපු කෙනෙක් මම. "නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකීම යුතුකමක් නොව අප උරමත පැටවුණ වගකීමකි" කියල කැම්පස් එකේ ඉස්සර අපි නිතර ආව ගිය කැන්ටින් එකක කලු පාට පුවරුවක ලොකුවට සුදු පාටින් ගහල තියෙනවා මේ ලියන මොහොතේත් ඇස් ඉස්සරහ මැවිලා පේනවා.

පොඩි හරි දෙයක් අපිට පස්සේ එන පරම්පරාවට කරන්න ඕන කියන එක අපේ වයස්වල ගොඩ දෙනෙක් හිතන දෙයක්. කොච්චර බැනුම් ඇහුවත් මේ පරම්පරාව වෙනස්. උන් ලෝකෙට ආදරෙයි. රටට ආදරෙයි. ඒ පරම්පරාවේ පුරුකක් වෙච්ච අපිටත් ඕන වුණා පුළුවන් විදියට පොඩි උදව්වක්, උදව්වක් අවශ්‍ය පාසලකට කරන්න. මේ ඉස්කෝලේ ගැන කිව්වේ @supunchandra.

එයාගේ යාලුවෙක් ගුරුවරයෙක් විදියට මේ පාසලට ළඟ දි සම්බන්ධ වෙලා තියෙනවා. එය කියපු විස්තර අනුව මමයි සුපුනුයි ජනිඳුයි දවසක් ගියා මේ ඉස්කෝලේ හොයාගෙන. ඒක දකුණු පළාතේ, ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කේ ඇත්කඳුර කියන පැත්තට ළඟින් තියෙන ඉස්කෝලයක්. නම පොල්ගහවිල ධර්මරාජ විද්‍යාලය. ටිකක් දුර ගෙවාගෙන ඇතුළට යන්න ඕන. ඉස්කෝලේ පිහිටීම නම් මරු.

කඳු බෑවුමක තමයි ඉස්කෝලේ හදල තියෙන්නේ. පහළම පිට්ටනියත් එක්ක විද්‍යාගාරය හා ගණිතාගාරය. ටිකක් උඩට යද්දී පන්ති කාමර හම්බෙනවා. දකුණු අත පැත්තේ එළිමහන් රංගපීඨයක්. කැම්පස් එකේ ලගාන් එක, පේරාදෙණියේ වල මතක් වුණා. උඩ තියෙන අරලිය ගහේ මල් තැන තැන විසිරිලා. අපි ටිකක් වෙලා එතන වාඩිවෙලා ගිමන් හැරියා. තව ගොඩක් කන්ද උඩට ඉස්කෝලේ තියෙනවා. ඉඳල ඉඳල පඩි පෙළක් නගින්න ගත්ත වගේම තමයි හරි මහන්සි.

ඉස්කෝලේ ගොඩක් බිත්තිවල එක එක රූප සටහන්. ජාතික විරයොන්ගේ රූප. සිතියම්. එක එක පාඨ. පුළුවන් පුළුවන් තැන්වල මල් පැළ, එළවලු පැළ එහෙමත් නැත්නම් බෙහෙත් ශාක. අපි උඩට උඩට ගියා. අනිත් පැත්තේ බෑවුමට වෙන්න ලොකු පිට්ටනියක් හා ප්‍රධාන ශාලාව. හිත දිව්වේ අතීතෙට. අඩු පහසුකම් යටතේ උනත් විදුහල්පතිතුමා සහ ගුරු මණ්ඩලය ළමයිත් එක්ක ලොකු වෙහෙසක් අරන් තියෙනවා කියන එක හැම තැනම දකින දේවල්වලින් පැහැදිලි වුණා.

එහෙම තැනකට උදව් කරන්න ලැබෙන එක සතුටක්. උඩටම යද්දී කන්දත් එක්ක ලොකු කැලයක්. සුපුන්ට ඉතින් ඉන්න බෑ කන්දක් දැක්කාම. සුපුන්ගේ යාළුවා වුණ සර් එක්ක තුන් දෙනා උඩට නැග්ග. මන් පහල නතර වුණා. ටිකකින් පහලින් විදුහල්පතිතුමාගෙන් ආව ඇමතුමක් එක්ක අපි සර්ව හම්බෙන්න ගියා.

කතාවේ ඉතිරි ටික මං ආයේ දවසක අරන් එන්නම්......! අපි මොකද කරේ බලන්න දෙවෙනි කොටස එක්ක එකතු වෙන්න.