"Huzur nedir?"

En sade şöyle tanımlayabilirim: Huzur, kişinin "an"da olmasıdır.

Huzur şahsın "şimdiki zaman"da, bütün duyularını dengeli ve yoğun bir şekilde kullanabilmesidir."

Ben tam bu yazıyı yazarken, üç senelik evli olan abim girdi odaya. Ona sordum:

’Söyler misin sence huzur nedir?’

Tek kelime ile cevap verdi:’Bekarlıktır!..’

"Huzurlu olma, huzuru bulma konusunda bazı görüşlerimi sizelere sunmak istiyorum.

Bilgilerimiz ve aklımızın kaynakları ne kadar sınırlı olursa olsun, anlayabilmenin keyfi ve zevki bizleri varolmanın bunalımından kurtarmaktadır. İnsan anlam yaratan bir canlı olarak, oluşturduğu anlamları gerçeğin karşısında her zaman sınamaktadır. Doğruyu bulmak, buluşturmak, oluşturmak için bu gereklidir. İşte insanoğlunun doğası gereği gösterdiği bu çaba, içerisindeki boşlukları kapatmak, yetkinliğe kavuşmak içindir.Sadece boşluk duyarlığı taşıyan, içerisindeki boşluğu duyabilen insan, kendini aşmaya, gedikleri(ni) kapamaya çalışmaktadır. Belirli bir çaba verdikçe öğrenir ki, boşluk dediğimiz şey insanda kapanmayan bir yara gibidir. Algıladığımız çelişkiler, anlam yitimleri, bizi yaşam atılımları yapabilmeye zorlar, dolayısıyla belirli çelişkiler bizlerin harekete geçmesini sağlamaktadır. Tabii ki de burada yaşanan veya algılanan çelişkilerin dozu çok fazla önem taşır. Yoğun yaşanan çelişkiler zamanla dayanılmaz bir hal almaya başlar ve insanı mutsuz ve huzursuz ederler. Diğer taraftanda gözlem ve tecrübelerle zenginleşen insan, derin düşünen insan bir noktadan sonra şahsi varlığının tekilliğinin, hiçliğinin ve hayatın ne derece anlamsız olduğunun ayırdına varıyor. İşte bu an veya nokta insanı en fazla etkileyen, insanı huzursuz eden duygu durumudur.

Ben şahsımca huzuru huzursuzluklardan arınma çabası olarak tanımlıyorum.

Huzurlu insan, neşeli, ruhsal dengesini sağlamış, dingin insandır. Sevgiyi, aşkı, iş hayatında hedefindeki başarıyı yakalamış, geleceğe dair bir kaygısı olmayan veya bunu en aza indirmiş olan insan huzurlu olur. Huzurlu bir insan profili çizmek istediğimizde şu özellikleri ayrıca görüyoruz:

Huzurlu insan; sağlığı yerinde olan, kendi içerisinde denge kurabilen, olgu veya olaylara her zaman pozitif yaklaşan, Tanrı sevgisini içinde hissedebilen, varolma nedeninin doğa ve insan sevgisi olduğunu idrak eden, doğayla bütünleşebilen, aşırı modernleşme tutkusundan uzak duran, maddiyatı ön plana çıkarmayan, az ile yetinebilen, yardımsever, şefkatli, toleranslı özetle erdemli olan, ölüm olgusunu yaşam yolculuğunda son nokta olarak görmeyen, insan varlığının sonsuz olduğuna inanmış, doğadaki her canlıyı eşit gören, ayrım göstermeyen, aşağılamayan, güzel ahlak ve vicdanı ile başkalarına örnek olabilen insanlar huzurlu insanlardır.

Huzursuz insan ise; mutsuz olmak, sosyal, toplumsal,ekonomik kaygılar, iş hayatında bir yere gelememek, stres, aile içi yaşanan sorunlar, sevgi eksikliği, toplum tarafından dışlanmışlık veya değersiz olma hissiyatı, modern toplum anlayışına uyum sağlayamama, bedensel, fiziki yetersizlikleri ciddi bir sorun haline getirme, sanal özlemler veya hayata dair aşırı beklentilerle yüklü kişilik gibi davranış ve özellikler bulunur ve daha bir çok nedenler huzursuz olmamızı da tetikleyebilir.

Durağan bir hayat tam olarak huzuru karşılamaz, çünkü insanda var olan yaşam enerjisi ve hayata dair beklentiler buna asla izin vermez. İnsan varolmak için değil yaşam için varolmuştur dolayısıyla kendisini keşfedebilen, "ben ne isem oyum" diyen, endişelerden mümkün mertebe uzak duran, gönül gözü ile seven bireyler mutlu olurlar, huzurlu olurlar. Unutmayalım ki, Ahmet İnam hocamızın da dediği gibi "yaşam gidilmezse gelmeyen olandır", bence de huzur da böyle bir olguyu ifade etmekte.

Yaşam dediğimiz şey "bensel varoluş ile ölümsel hiçlik" arasında geçip giden bir süreç olduğuna göre, bu süreçte olgu ve olayları olduğu gibi kabullenir ve hayata pozitif bakabilirsek, o vakit huzuru ve mutluluğu yakalayabileceğimizi düşünüyorum."