සතියකට පස්සේ

සතියකට විතර පස්සේ පුංචි විවේකයක් ලැබුන අවස්ථාවක පෝස්ට් එකක් ලියන්න හිතාගෙන ආවත් ඇත්තටම මොනවා ලියන්නද කියල තාමත් හිතාගන්න බෑ . හිතට වදදෙන මහා අමාරු කාලයක් මේක . තමන්ට කරදරයක් නොවුණත් අනිත් අය කරදර විඳින විදිය දැක්කම ඇත්තටම හිතට ලොකු බරක් දැනෙනවා .

පහුගිය සතියම මම ගත කරේ දවසින් බාගයක් එළියෙ සහ දවසින් බාගයක් කුස්සියේ. මගේ දෙවැනි අක්කා මේ දවස් වල දවස්වල ඇයගේ දෙවැනි දරුවා බිහි කරන්න බලාගෙන ඉන්නවා . ඒ අතරේ පහුගිය දවසක එක්වරම ඇය අසනීප ගතියෙන් පෙළුණු නිසා ඇයව ඇල්පිටිය රෝහලේ නතර කරන්න සිද්ධ වුණා . මේ දවස් වල තියෙන තත්ත්වයත් එක්ක රෝහලක නතර කරනවා කියන්නේ ටිකක් අවධානම්.. මොකද කොච්චර අපි සෞඛ්‍ය නීතිරීති පිලිපැද්දත් ඒ වගේ තැන්වලට එන්නේ මොනවගේ මිනිස්සු ද කියලා කියන්න අපි දන්නෙ නෑ .ගොඩක් මිනිස්සුන්ගෙ මාස්ක් එක තියෙන්නෙ බෙල්ලේ.

රෝහලට රෝගීන් බලන්න ඇතුල් වෙන්න දෙන්නෙ එක්කෙනාටයි . ඉතින් මමත් අයියත් මාරුවෙන් මාරුවට උදේ හවස හවස අක්කා ව බලන්න කෑමත් අරගෙන ගියා . අක්කට නම් හිටියේ හොඳටම එපා වෙලා . එයාට ටිකක් අපහසු ගතියක් වගේම මේ කොරෝනා කාලේ මිනිස්සු හැසිරෙන විදිය දැකලා එයා ටිකක් බය වෙලා හිටියේ . ඇත්තටම සමහර මිනිස්සු කොච්චර කිව්වත් පරිස්සම් වෙන පාටක් නම් පේන්න තිබුනේ නෑ . අපේ ගෙදර කෝවිඩ් වලට හරිම බයයි . ඒ නිසාම කඩේකින් සීනි , පරිප්පු , හාල් වගේ දේවල් ඇර පැකට් කරපු සහ එළවළු වගේ දේවල් ගෙනාවම හොඳට සබන් දාල සෝදලා වේලලා තමයි ගෙට ගන්නේ . එහෙම නැත්නම් තද අව්වේ වේලෙන්න තියලා තමයි ගන්නේ . ඒ වගේම මතක ඇති කාලෙක අපි පාන් හැර කිසිම දෙයක් කඩෙන් කෑවෙ නෑ . පාන් ගෙඩියක් ගත්තත් ඒක ආයෙම රත් කරළ තමයි කෑවේ . මොකද ගෙදර චූටි බබාලා, ගැබිණි මව්වරුන් , දීර්ඝකාලීන රෝගවලට බෙහෙත් ලබා ලබා ගන්න අය ඉන්නකොට එයාලාව හරියට පරිස්සං කරන්න ඕන . හැබැයි මම රෝහල ලඟදි නම් දැක්කේ දැක්කෙ ගොඩක් මිනිස්සු ඒ දේවල් ගැන පොඩ්ඩක්වත් හිතන්නේ නෑ කියලා .

රෝහල ගාව හැමදාම චුන්පාන් වාහනයක් තියෙනවා . හවසට මේ වාහනයෙන් කෑම ගන්න එතන මිනිස්සු පොර කනවා .එතැන රැස් වෙන විදියට ඒ කෑම ගන්න යන මිනිස්සුන්ට කොරෝනා හැදුනෙ නැත්නම් නම් ඒකත් පුදුමයක් . ඉස්සර නම් අපි කොතන තිබුනත් කෑම ගන්නවනේ . ඒත් දැන් නම් අපිට ඒ පිළිබඳව දෙපාරක් නෙමේ ගොඩක් හිතන්න වෙනවා . මොකද අපි දන්නෙ නෑ මේවා සෞඛ්‍ය ආරක්ෂිතව හදනවද, හදන අය මාස්ක් එකක්වත් දානවද කියලා . අනිත් එක එතනින් කෑම අරගෙන ගොඩක් අය ගෙනිහින් දෙන්නෙ රෝහලේ ඉන්න රෝගීන්ට . ඉතින් තරමක අවදානම් ගතියක් මම නං හොඳටම දැක්කා .

අයියා රෝහලට යන කොට මම හිටියේ වාහනේ ඇතුලට වෙලා . ඒ ඉන්න විනාඩි කීපය තුළ මං ගොඩක් දේවල් නිරීක්ෂණය කලා. සමහර දෙමාපියෝ පුංචි බබාලව එහෙ මෙහෙ අරගෙන යනවා. අම්මයි තාත්තයි හොඳට මාස්ක් දාගෙන ආරක්ෂා වෙලා හිටියට අර පුංචි බබාලට කිසිම ආරක්ෂාවක් නෑ. අඩුම තරමේ ඉටි කොළයක් හරි දාගෙන යන්න තිබුණ නම් හොඳයි නේද මට හිතුනා .

විසි එක් වෙනිදා වෙනකම් ලංකාවේ ඇඳිරි නීතිය තිබුනට පාරට බැස්සම තමයි හිතෙන්නේ අපි විතරයි ගෙදර ඉඳල තියෙන්නෙ කියලා . මොකද ඒ තරම් පිරිසක් කඩවල් වල, පාරේ එක්රොක් වෙලා හිටියා . එක් අතකට අපි බලධාරීන් ගැන කිය කිය බැනලා වැඩක් නැහැ. අපිමයි දැනගන්න ඕන අපේ ආරක්ෂාව ගැන හිතන්න . හැබැයි පහුගිය දවස් ටිකේ නම් මිනිස්සුන්ට ඒ ගැන හැඟීමක් තිබ්බද කියන එකත් මට නම් ප්‍රශ්නයක්.

මේ විදියට දවස් දෙක තුනක් ගත වෙද්දී ඊළඟට දැනගත්තේ තව නරක ආරංචියක් . අපේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර අක්කයි බබාලා හතරදෙනයි අයියයි හැමෝම කෝවිඩ් පොසිටිව් වෙලා . ඒක දැනගත්ත ගමන්ම අම්මා ඒ අක්කට කෝල් කලා. එතකොට තමයි දැන ගත්තෙ ඒ අක්කගේ පවුලට විතරක් නෙවෙයි ඒ අක්කගේ නෑදෑයො හැමෝම වගෙත් positive කියලා. ඉතින් අපිට කරන්න පුළුවන් දුරින් ඉඳන් එයාලට කරන උපකාරයක් විතරයි. ඉස්සෙල්ලම කරේ දවස් කීපෙකට හරියන්න බඩු ටිකක් අරගෙන ගෙනිහින් දුන්න එක .

ඒ අක්කලා positive කියලා දැනගෙන දවස් එකහමාරක් විතර යද්දි එයාලට ගොඩක් අමාරු උනා. අපිත් උදේ හවස ඉස්පිරිතාලෙ යන නිසා අපේ අම්මටත් හරියට වැඩ. උයන පිහන එක විතරක් නම් කමක් නෑ නේ. ඇයි අර දඟ මල්ලත් ඉන්නවා නේ. ඒ මොන දේ තිබුණත් අපි හිතුවා අපිට පුළුවන් විදියට එයාලට කෑම ටිකක් හදන්න . අක්කට කෑම ගෙනියන්න කෑම හදන ගමන් ම අම්මයි මායි අල්ලපු ගෙදර අයටත් ඇතිවන ප්‍රමාණයට කෑම හැදුවා . ප්‍රධාන කෑම වේල් වලට අමතරව කොත්තමල්ලි , ලුණු කැද පවා අපේ අම්මා හදලා ගෙනිහින් තාප්පය උඩින් තියලා ඒ අක්කට කෝල් කරල කිව්වේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා.

කොච්චර නෑදෑයන්, පිරිවර හිටියත් ඒ වගේ වෙලාවට මිනිස්සු කොයිතරම් අසරණ වෙනවද කියලා මට හිතුනා. ඒ ගෙදර අය පොසිටිව් කියලා දැනගත්තට පස්සේ සමහර අය ඒ ගෙදර ගාවින් යන එකත් නතර කරලා තිබුනා. බයයි තමයි . ඒත් අපි හැමෝම මිනිස්සුනේ .අපි ඕන කෙනෙකුට මේ වගේ කාලෙක ඔය වගේ කරදරයක් වෙන්න පුළුවන්..

කොහොමහරි හිතට හරිම බර දවස් ගානක් අමාරුවෙන් ඇදගෙන ගියා. වැඩ වලින් ටිකක් නිදහස් වුණත් මගේ හිතනම් නිදහස් නෑ වගේ . වත්ත අලුතින් හදන වැඩේ පටන් ගත්තත් ගොඩක් හේතු නිසා ඒ ටික චුට්ටක් නතර කරන්න සිද්ධ වුණා. ඉක්මනටම හැමදේම අලුතින් පටන් ගන්න ගමන් තව චූටි පැටියෙක් ට පුංචි වෙන්න මේ දවස් වල මම ඇඟිලි ගැන ගැන බලන් ඉන්නවා.🤗❤