මතක විතරයි ඉතුරු

මොණරාගල ඉඳන් කොළඹ යන බස් එක මුල් ටිකේ ගාටන්නෙ මට එළිය බලාගන්න ඉඩක් දීලා.

මුලින්ම මුණගැහෙනවා පුංචි කාලෙදි කොණ්ඩෙ කැපුව රත්න අංකල්ගෙ කොණ්ඩෙ කපන තැන. පුටුව උඩින් ලොකු ලෑල්ලක් දාලා ඒක උඩ ඉන්දලා තමයි කොණ්ඩෙ කැප්පුවෙ. පුංචි කාලෙ මට පෙන්නන්න බෑ ඒ කොණ්ඩෙ කැපිල්ල. හැබැයි දැන් කොණ්ඩෙ පෙන්නන්න බෑ. එයාගෙ කටේ නිතරම බුලත් විටක් තිබුණ කියලයි එයා බබාලට ආදරෙයි කියලයි මට මතකයි. හබැයි දැන් එයා කොහේ ඉන්නවද දන්නෙ නෑ.

ඊළඟට මුණගැහෙනවා පොකුණුගල පන්සලේ උස බුදු පිළිමෙ. ගස් අතරින් පාරට පේනවා. ඒක ගොඩාක් උසයි. පුංචි කාලෙ මං හරිම ආසයි ඒ උස බුදු පිළිමෙ බලන්න යන්න. ඒකට මල් තියලා ඒ වටේට ඇවිද ඇවිද ඉන්න. ලොකු පොකුණක් එහෙමත් තිබුණා.

AL කාලෙදි පන්ති ගිය තැන මුණගැහෙන්නෙ ඊළඟට. කියන්න වැදගත් යමක් නොතිබුණත් පස්සෙ කාලෙදි නොදැනුණත් එතැන දකිනකොට දැනෙන රිදිල්ලක් වගේ එකක් කාලයක් යනකම් මට තිබුණා. දැන් ඒ ඔක්කෝම මතකයක් විතරයි.

ඊළඟට මුණගැහෙනවා බුත්තල. අම්මා ගාල්ලෙන් ආවට පස්සෙ අම්මගෙ ගම වෙලා තියෙන්නෙ බුත්තල. බුත්තල කතරගම පාරෙ තියෙන ලස්සනම ලස්සනම ගමක්. පුංචි කාලෙදි මට තිබුණ ප්‍රියතම ගමන තමයි බස් එකේ නැගලා බුත්තල යන එක. ඒක මට දිග ලස්සන ගමනක්. ඒ ගම, වැව, කන්ද, කුඹුරු යාය අම්මගෙ නෑදෑයෝ මගේ පුංචි කාලෙ ලස්සන මතක.

අම්මෙක්ගෙ අතින් අල්ලගෙන පාරෙ ඇවිදගෙන යන අවුරුදු හය හතක බබෙක් දැක්කම ආයෙ ඒ ජීවිතේට යන්න තිබුණා නම් හොඳයි කියලා හිතෙන්න ගන්නවා. පුංචි කාලෙ ලස්සන මතක කියලා එකතු කරගත්ත මහා විශාලෙට දැක්ක තැන් වල තිබ්බ සුවඳ ඇවිත් රිදිල්ලක් වගේ දෙයක් මට ඉතුරු කරනවා.

බුත්තලින් එහාට ලෝකයක් තියෙන බව දැනගෙන උන්නත් එතනින් එහාට අඩියක් තියන එක ගැන සිතිවිල්ලක් නැතිව ආච්චි අම්මා ( අම්මගෙ අම්මා) බලන්න බුත්තල ගිය රෑවල් ගැන මතක් වෙනවා. අපි ඒ රෑ ගමන් ගියේ තාත්තගෙ බයික් එකේ. ඒ පැය භාගෙ දුර ගෙවාගන්න මට තිබුණ පුංචි අහිංසක කොට්ටෙ පවා මට මතක් වෙනවා. එහෙම බලනකොට බුත්තල කියන්නෙ මට මිනිස්සු කතාවට කියන නුවර වගේ නගරයක්.

අන්තිමේදි නොදන්න අනාගතයක් වෙනුවෙන් මම ආයෙමත් කොටුවෙන් බහිනවා..Home sick එකක් වගේ දැනෙනකොට බැල්කනියට ඇවිත් අනිමිසලෝචනය කරනවා. පහු කරලා ආව තැන් ගැන ආයෙමත් හිතෙනවා.

මතක විතරයි ඉතුරු!