එයාගෙ ආදරේට!
අම්මා කියන්නට දන්නා
සත් වියැති පුතුට අම්මා
වෙමි!
කවමි පොවමි නහවමි
කැත කුණුත් අත ගාමි
නොදන්නා මුත් ඒ දවස
ඇවිදින දා වෙනතුරුම
කරපින්නාගෙන ඇවිදිමි!
ඇදයක් වේ දැයි බියෙන්
කොඳු ඇට පෙළ අතගා බලමි
බඩ ගෙඩිය පිරුණා දැයි සැක
හැරම දැනගනිමි
සුව වේද නොවේද
උත්තරය සමාන වුවත්
කවදාක හෝ වෙනස් උත්තරයක්
ලැබේ යැයි සිතා
යන එන කාගෙන් වුවත්
එකම ප්‍රශ්නය අසමි!
කෙතරම් අහිංසකදැයි හිනාවක් දැයි සිතා
රහසේම දැවෙමි තැවෙමි වැළපෙමි
ජීවිතය යැයි පතා උන් දේ අත් හරිමි
අදට වඩා හෙට හොඳ යැයි සිතා
තව තවත් දිරි ගනිමි!
බොළඳ අත් පා සිප ගනිමි
ආදරය වගුරවමි
ජීවිතේ තියෙන තෙක්
පුතේ මම නුඹ
රැකගනිමි!
මම cerebral Palsy සහිත බබාලව ඕනෙ තරම් දැකලා තියෙනවා. Cerebral palsy කියන්නෙ සුව කරන්න බැරි, ඒත් පාලනය කරලා ජීවත් වෙන්න පුලුවන් ලෙඩක්. කෙනාගෙන කෙනාට රෝග ලක්ශණ වෙනස් වෙනවා. කොහොම වුණත් ඒ බබාලා එයාලගෙ මුලු ජීවිත කාලෙම complications ගොඩාක් එක්ක තමයි ජීවත් වෙන්නෙ. ඒකත් severity එක මත තමයි තීරණය වෙන්නෙ.
අද මට මුණ ගැහුණ බබාට අවුරුදු හතයි. නැගිටින්න, ඇවිදින්න, තනියම වාඩි වෙලා ඉන්න ඒ බබාට බෑ. අම්මා එයාව වඩාගෙන යන් ඕනෙ. එතකොට එයාගෙ speech එකත් affect වෙලා නිසා එයාට අම්මා කියලා විතරක් කියන්න පුලිවන්. ඉතින් ඒ බබාගෙ අම්මා අද මගෙනුයි මගේ යාලුවගෙනුයි එකම දේ අහනවා දැකලා මට ලොකූ කම්පාවක් දැනුණා. එයා අහන්නෙ බබාව හොඳ කරගන්න පුලුවන්ද කියලා. උත්තරය තමයි බැහැ කියන එක. නමුත් දිග කාලයක් අරගෙන independent life style එකකට හුරු කරගන්න පුලුවන්. ඒත් ඒකට ගත්වෙන කාලය ගැන කාටවත්ම කියන්න බෑ.
අනෙක් දුකම හිතුණ දේ ඒ අම්මා බබගේ කොඳු ඇට පෙළ අතගාලා බලනවා විටින් විට ඒක ඇද වෙනවද, ඇද වෙලාද කියලා. එයාලගෙ ගෙවල් මීගමුවෙ. Rehabilitation centre එකේ දවස් ගාණක් තිස්සෙ ඉන්නවා බබාට exercises කරන්න.
මං මේ කවිය ලිව්වෙ ඒ අම්මට. එයාගෙ ආදරේට!