ගෝල්ෆේස් එකේ ආදරණීයම දවස| 5% to SL Charity

කලින් ආර්ටිකල් එකේ මං කිව්වා අපේ අවුරුදු සැමරුම ගැන. ඉතින් ඊට පස්සෙ මාස තුනකින් ගෙවල් වල නොගිහින් හිටි අයට ගෙවල් වල දුවන්න සෑහෙන හදිසියක් තිබුණෙ. ඊත් ඊට කලින් ඉඳලම මං තීරණය කරලයි තිබුණෙ මං එදා හවසම යන්නෙ නෑ එදා හවස මං ඉන්නෙ ගෝල්ෆේස් එකේ කියලා. බෝඩිමේ යාලුවෝ දෙන්නෙකුත් මං එක්ක යන්න ලේස්ති වෙලයි හිටියෙ.

ඉතින් අපි තුන්දෙනා ඉක්මනට බෝඩිමට ඇවිත් ගෝල්ෆේස් එකට යන්න පිටත් වුණා. එදා තමයි පළවෙනි දවස. පළවෙනි දවස කිව්වෙ නොකඩවා ගෝල්ෆේස් එකේ පවත්වන් යන අරගලයේ පළවෙනි දවස. සිද්ධ වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා හරියටම දන්නෙ නැති පුංචිම පරම්පරාවේ ඉඳන් සිද්ධ වෙන දේ හරියටම දැනගෙන, තව වැඩි කාලයක් අපට ඉතුරු වෙලා නෑ කියන එකත් දන්න වැඩිහිටි පරම්පරාවත් එතනට එකතු වෙලා හිටියා. ඒක පුදුම ලස්සනක්!

ආදරය අරන් අපි ආවා

ඒ එකමුතුව, ආදරය හරිම ලස්සනයි. මං එතනට යනකොට රෝස මලක් ගත්ත කෙනෙක් ආදරය අරං අපි ආවා කියලා බෝඩ් එකක් ඉස්සරහින් තිබුණ උසම තැන( ඒක මොකක්ද කියලා පැහැදිලි නෑ) හිටගෙන අල්ලන් හිටියා. එයා ඒක දිගටම අල්ලන් හිටියා. මං ගුවනිට කිව්වා ඒකෙ ෆොටෝ එකක් ගහගන්න කියල. ඇත්තටම මේ ප්‍රශ්නෙ ආදරයෙන් විසඳුවේ නැත්නම් ජීවිත කීයකට මැරෙන්න වෙයිද කියලා කවුද දන්නෙ. ආයෙ කවදාවත් කවුරුත්ම මැරෙන් ඕනෙ නෑ.

අවුරුදු උත්සවේ ඉවර වෙලා එතනට යන්න කලින් යාලුවෙක් මගෙන් ඇහුවා ඔයා අද ගෙදර යනවද කියලා. මං කිව්වා නෑ අද ගෝල්ෆේස් එකේ ඉඳලා හෙට යන්නෙ කියලා. එයා අනෙක් පැත්තට මෙහෙම ඇහුවා."ඔයා මොකටද පිකට් වලට යන්නෙ?" ඔයාගෙ allowance එක ගානට පොතට වැටිලනෙ තියෙන්නෙ"?

මගේ යාලුවා එච්චරට ආත්මාර්ථකාමී ද කියලා මං පළවෙනි පාරට හිතුවා. දෙවෙනි පාරට හිතුවා කීයක් හම්බවුණත් ඒ හම්බවෙන ගානට කරන්නෙ මොනවද කියලා හිතාගන්න බැරි රටක ඉඳන් එයා මොකක්ද මේ කියවන්නෙ කියලා.

මේ ප්‍රශ්නෙ පටන් ගත්ත මුල් කාලෙ මං හිටියෙ දරාගන්න බැරි පීඩනේකින්. ඒ වෙනකොටත් දැනටත් මම වෙනදා වගේම කාලා හිටියා. ගෙදරට කරන්ට් ගිහින් තිබුණට කොළඹ බෝඩිමට කරන්ට් ගියෙත් නෑ. ඒත් මට මතක් වුණා මම එහෙම හිටියට එහෙම නොවෙන අය කොච්චරක් ඇතිද කියලා. බඩගින්නෙ නිදාගන්න තාත්තලා, අම්මලා, තෙල් පෝල්ම්, ගෑස් පෝලිම් වල මැරිලා වැටෙන මිනිස්සු ඔය විදියට කීයක්ද?

Asking Rajapaksha to fix the government is like asking cancer to cure the cancer

මගේ පීඩනේ පිටකරගන්න තිබුණ එකම විදිය මම පාවිච්චි කළා. ලෙක්චර්ස් වලින් පස්සෙ පුලුවන් හැම හවසකම ටික වෙලාවක් හරි මම පිකට් වලට ගිහින් ඉඳලා ආවා. සමහර විට ඒකෙන් මට පුලුවන් පුංචිම දේ හරි මම කරලා තියනවා කියන ආත්ම තෘප්තිය මට ඉතිරි වෙනවා කියලා මම දන්නවා.

මල් පිපිය යුතු රටක්
හිස් බිමක් නොකරන්න
ආදරය පමණක්ම
අවිය කොට ගෙන එන්න!

අන්තිමේ ගෝල්ෆේස් එකේ ඉඳන් මම එහෙම ලිව්වා.