හීනයක දවසක්!

අවුරුදු දාහතරකට කලින් වෙඩින්ග් එකකට කියලා අනුරාධපුරේ ගිය කෙල්ලකට වැවකට බහින්න කොච්චරක් ආස වුණත් එයාගෙ ආච්චි අම්මා එයාට ඉඩ නුදුන්න නිසා වැවට බැහැගන්න බැරිවුණා. එදා එයා හිතාගත්තා දවසක ඇවිත් මේ වැව්, හැමඑකකම ඇති වෙනකම් ඇවිදිනවා කියලා. ඒකට අවුරුදු දා හතරක්ම ගත වුණ එක ගැන මට දැනුන් නෑ. කොහොම වුණත් අන්තිමේ මම අනුරාධපුරේ ගියා..!

මේ රටේ කොයිතරම් ලස්සන නගර තිබ්බත් අනුරාධපුරේට තියෙන මගෙ ආදරේ ඒවට යටපත් කරන්න අමාරුයි. ඒ වැව්, දාගැබ්, ඒවයින් එන හුළඟ, කොළ පාට, හඳ එළිය, නෙලුම් මල්, පිරුණු මගෙ හීනෙ මම නිදහසේ ඇවිද්දා. අනුරාධපුරේ ඉන්න අපේ යාලුවෙක් යන්න ඕනෙ කොහොමද කොහෙටද කියන ඒවයෙ විස්තර කලින්ම අපිට කිව්වා. ඉතින් එ විදියට උදේම අපි ශ්‍රී මහා බෝදියට, රුවන් වැලි මහා සෑයට, යන්න පිටත් වුණා.

ඒ වෙලාවෙත් හොඳටෝම අව්ව සැර. ඒ වුණත් සෙනඟ ගොඩාක් හිටියා. පාරෙ අයිනෙ නෙලුම් මල් විකුණමින් හිටිය සීයා කෙනෙක්ගෙන් නෙලුම් මලුත් අරගෙන අපි ශ්‍රී මහා බෝධිය වඳින්න ගියා.

මේ හැමතැනක්ම අනුරාධපුරේ මිනිස්සුන්ට ජීවිකාව සපයලා දීලා තිබුණා. බසවක්කුලම වැව බලන්න යන අතරෙ හොඳටම තිබහ නිසා අපි දොඩම් වීදුරුවක් බොන්න නැවතුණා. අපි ඒ අන්කල්ට ෆොටෝ එකක් අරන් දෙන්න කිව්වම හා කියලා කැමැත්තෙන්ම ෆොටෝ එකක් අරගෙන දුන්නා. පැත්තක් වැහුණ ෆොටෝ එක හරිම හොඳට තියෙන බව අපි එයාට කිව්වා. ඩිලීට් කරන්න හිතන්නෙ වත් නෑ ඒවා. ඒවල අහිංසකකම, අව්‍යාජ බව පිරිලා.

කොහෙන් බැලුවත් දාගැබක මුදුනක් පේන මෙහෙම නගරයක් කොහෙද තියෙන්න. බසබක්කුලමට ගිහින් එතන පඩි පේළියේ වාඩි වුණාම රුවන්වැලි මහා සෑය පේනවා. වැවයි දාගැබයි එකතු වුණාම කොච්චරක් ලස්සනද? බසවක්කුලමෙන් ආව හුළං අපේ මහන්සියත් අරගෙන යන්න ගියා.

ඉන් පස්සෙ සමාධි පිළිමයයි, අභයගිරියයි, කුට්ටම් පොකුණයි බලලා,රසම රස ගමේ කෑම එකකුත් අරගෙන අපි නවාතැනට එන්න පිටත්වුණා.

ඉතුරු ටික පස්සට. මගෙ හීනෙ තව දිගයි..!