පරණ යාලුවෝ මුණගැහෙන දවස්

මට හැමදාම හිටියෙ පොඩි යාලුවො සර්කල් එකක්. සමහර වෙලාවල් තියෙනවා අන්තිමටම හැමදාම මං ගිහින් නවතින්නෙ හය වසරෙ පන්තියෙම නේද කියලා හිතෙන. මේ ඉන්නෙ ඒ විදියට හය වසර පන්තියෙන් ඇහිඳගත්ත යාලුවෝ දෙන්නෙක්. එක්කෙනෙක් මොණරාගල ඉඳන්ම කොළඹ ආවෙ එක පාරක් වත් තාම ගෝල් ෆේස් එකේ හිටගන්න බැරි වුණ හින්දා. අනෙක්‍ යාලුවා වැඩ කරන්නෙ one galle face එකේ. ඉතින් එයාව ඇහිඳගන්න එච්චර අමාරු වුණේ නෑ.

අපිට දැන් ට්‍රිප් යන්න හිතෙන් නෑ. කොහේ හරි හොඳ කඩේකට ගිහින් කන්න හිතෙන්නෙත් නෑ. අපි ඔක්කොම මුහුණ දෙන ප්‍රශ්නෙකදි එක කොටසක් එළියට බැහැලා ඒකට විසඳුම් හොයන්න සෑහෙන්න කැප වෙද්දි එහෙම යන්න හිතන්න වත් බෑ. ඉතින් ඒ හින්දා අපි තුන් දෙනාටම ලැබුණ පුලුවන් වෙලාවෙදි ගෝල් ෆේස් එකට එකතු වෙන්න තීරණය කරා.

මං ලෙක්චර්ස් ඉවර වෙලා එතනට යනකොට මගේ යාලුවෝ දෙන්නා ඇවිත් හිටියා. මං අන්තිමට ගෝල්ෆේස් යනකොට ඒක ගෝටාගෝගම වෙලා තිබුන් නෑ. ඉතින් වෙනස්කම් සෑහෙන්න සිද්ධ වෙලා තිබුණා. පුස්තකාලයක්, තව මහජන විරෝධය එක එක අකුරු වලින් එක එක විදියට එළියට ආව සුදු පාට ලොකු පටියක්, කූඩාරම් ගොඩාක් එහෙට ඇවිත් තිබුණා.

ඒක හොඳටම මහ දවාල. තැඹිලි ලොරියක් ගෙනත් තැඹිලි බෙදනවා. මෙච්චර අමාරු කාලෙකදිත් ඒක දැක්කම දුකයි සතුටයි එකපාරට ආව. දුකයි සතුටයි එක පාරට එන ගොඩාක් දේවල් එහේ තියෙනවා. අට්ටාලයක් උඩට නැගගෙන ගිනි අව්වෙ කෑ ගහන මිනිස්සු වගේම ඒ ගිනි අව්වෙ හිටගෙන කෑ ගහන මිනිස්සුත් දුකයි සතුටයි දෙකම එකට එන දේවල් තමයි. හවස් වෙනකොට වයඹයි, ජපුරයි කැම්පස් දෙකත් එතනට එකතු වුණා.

අපි එතනින් එනකොට රෑ වෙලා. තවත් ඉන්න තිබුණා නම් ඇත්තටමහොඳයි. බස් නැතිවෙයි කියලා හිතලා එළියට ආව වෙලාවට වත් බස් තිබුන් නෑ. ඉතින් මාව බෝඩිමට ගෙනත් දාන්න මගේ යාලුවෝ දෙන්නට එන්න වුණා. සහන්ව නිතර මුණගැහුණට තාරුකව එහෙම නිතර මුණ ගැහෙන් නෑ. ඉතින් ඒ මුණගැහීමම සතුටක්. ඒක ගෝල්ෆේස් එකේදි වුණ එක ඊට වඩා සතුටක්.

ඇත්තටම එයාල පොළොවෙ පය ගහලා ඉන්න, රටේ වෙන දේ ගැන දැනෙන තේරෙන, හරිම සරල හොඳ යාලුවෝ. ලොකු වුණාම, කැම්පස් ගියාම තව හොඳ යාලුවෝ හම්බවෙයි කියලා හිතන් හිටියට ඇත්තටම මට එයාලව හම්බවෙලා තියෙන්නෙ හය වසරට ගිය පළවෙනි දවසෙ!