කුඩා කිඳුරිය

කලු පැහැ කෙල්ලකට
කිඳුරියක වනු බැරි බව
කියනා අය වෙතින්
පෙරලා අසනු මෙය,

ඔවුන්ගේ මිනිසුන්
දන්නේ මොනවාද?

දිය යට හුස්ම අල්ලන්
නොමැරී ඉඳුම ගැන,
දිය වැළක සියොලඟ
අත්හැර දැමුම ගැන
එමෙන් එපරිදි පාවෙන
සියලු දේ පිළිබඳ..

අසනු මැන ඔවුනගෙන්,

යුවතියන් පිළිබඳ
මව් ද මව් බස ද අහිමිව
මූදු පත්ලේ සැඟවුන

නිසලතාවය...
භයානක අනතුරක් සැඟවුනු

හැම මොහොතකම කිසිවක්
මිය ඇදෙන්නේ කොහොමද?
ඒ මොහෙතෙහිම කිසිවක්
පණ ගැහෙන්නේ කොහොමද?

මව්වරුන් මෙහි වෙති
අහිමිවීමේ රිදුම හඳුනන

දුකම යළි යළි විඳිමින්
එයට ඒ නම නොකියන!

By Jasmin Mans
From his book Black Girl Call Home

හරියට පහුගිය දවසක ලස්සන මතකයක් වගේ මේ කවිය දැක්ක දා ඉඳන් මගෙ ඔලුවෙ වැඩ කරනවා. ඒ ඇයිද මං දන්නෙ නෑ. අනෙක් අතට මේක මට සම්පූර්ණයෙන් තේරුම් ගන්න බැරි කවියක්. ඒත් මේක මගෙ ඔලුවෙන් ගැලවෙන්නෙ නෑ. මං හිතන්නෙ මේක හරියටම තේරුම් ගන්න නම් දිය කිඳුරු ජීවිතයක් ගැන අවබෝධයක් තියෙන්නත් ඕනෙද කියලත් හිතෙනවා. හැබැයි මේකෙ සම්පූර්ණ අදහස අත් හැරලා එකින් එක තේරුම් ගන්න උත්සාහ කළොතින් මට ඒකට ආදේශ කරගන්න පුලුවන් දේවල් තියෙනවා.

අසනු මැන ඔවුන්ගෙන්
යුවතියන් පිළිබඳ
මව් ද මව් බසද අහිමිව මූදු
පත්ලේ සැඟවුණ

මේ කොටසෙදි එකෝමත් එක දවසක අරාබියෙදි ගල් පාරවල් කාල මැරුණ (ඔයාලට මතකද දන්නෙ නෑ) අවුරුදු දහ අටටත් අඩු වයසෙදි මැරුණ පුංචි මුස්ලිම් ගෑණු ළමයව මට මතක් වුණා. හිත හොඳටෝම රිදෙනවා!

මව්වරුන් මෙහි වෙති
අහිමි වීමේ රිදුම හඳුනන

දුකම යළි විඳිමින්
එයට ඒ නම නොකියන

මේක උතුරෙ අම්මලාටයි දකුණෙ අම්මලාටයි දෙගොල්ලන්ටම අයිති වුණාට ඒක වැඩිපුරම අයිති උතුරට. මොකද උතුරෙ අම්මලාට තහනම් අහිමි වීමේ රිදුම ඒ විදියටම අර්ථකතනය කරන්න! මට නම් ඒක හිත රිදෙන ඇත්තක්!

විස්තර කරන්න අමාරු ගැඹුරු හැඟීම් ගොඩාක් මේ කවියෙ තියෙනවා. සමහරම් දේවල් මට තේරෙන්නෙත් නෑ. සමහරක් තැන් තේරුණාට විස්තර කරන්නෙ කොහොමද දන්නෙ නෑ. කොහොම වුණත් මේ පුදුමාකාර සුන්දර කවිය වෙනුවෙන් ඔයාට ස්තූතියි Jasmin Mans! මං ඒකෙ වචන අරගෙන මට ඕනෙ දේවල් ආදේශ කළාට ඔයා තරහ වෙන එකක් නෑ.

එතකොට ඔය උඩින් තියෙන පින්තූරෙ ඉන්නෙ කොයි වෙලෙත් මුහුදු යන්න බලන් ඉන්න කෙල්ලෙක්.

පීනන්න බැරි
මුහුදට ගහන් යයි කියලා කවුරුහරි අල්ලන් ඉන්න ඕන
දිය කිඳුරියක් වෙන්න බැරි වුණ...!