ျပည့္စံုသည္ဟူမရွိ

"စီးပြားေရးဆိုသည္မွာ ေငြေၾကးျဖင့္လည္ပတ္ေသာစနစ္ျဖစ္သည္ "

‌အစ္မေရေစာေစာစီးစီးအားနာတယ္ဗ်ာ ေစ်းဦးေပါက္ ၅၀၀ ေလးေတာ့ယူႏွင့္ပါ။ က်န္တာေနာက္မွလာေပးလွည့္မယ္ ။ ေအာ္ဟုတ္ -မတတ္သာေတာ့လည္း မေရာင္းခ်င္ေရာင္းခ်င္ မေပးခ်င္ေပးခ်င္ႏွင့္သာေပးလိုက္ရသည္ ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေစ်းဝယ္လာတာ ပိုက္ဆံမပါဘဲသူမို့လာရဲေသး ။ မရွိတာလည္းမဟုတ္ဘူး ။ သက္သက္တင္စီးတာ သိေနတယ္ ။ အေၾကြးစနစိကိုဘယ္သူမွ မႏွစ္ျမို့ျကပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္လည္း တျခားသူဆီက အေျကြးမဝယ္ျဖစ္ေအာင္သတိကပ္သင့္တယ္။

စီးပြားေရးမွာ အရင္းအႏွီးတစ္ခုခု လိုကိုလိုအပ္ပါတယ္ ။ ကာယအား'ညဏ္နအား တစ္ခုေတာ့အနည္းဆံုးစိုက္ထုတ္မႈရွိရပါတယ္
‌ျကြက္ေသတစ္ေကာင္ကို အရင္းျပုျပီး လ်မ္းသာျကြယ္ဝလာတာကိုလည္းလူတိုင္းျကားဖူးမွာဘဲ ။ ျကြက္ေသေလးတစ္ေကာင္ရလာတယ္။ ေစ်းထဲလွည့္ေရာင္းမယ္ ။ ေနာက္ဆံုးေျကာင္လာစာဝယ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႔လို့ ဝယ္ယူသြားခဲ့တယ္။ $1 က်ပ္ရတယ္ဆိုပါစို့ ။ အဲဒီရွိတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ မုန့္ညွင္းေစ့သြားဝယ္တယ္ ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း $1 က်ပ္ဖိုးထဲမို့ ဘယ္လိုေရာင္းရမွန္းမသိဘူး ။ သူငယ္ေလးျကည့္ရတာလည္း ပိုက္ဆံမရွိရွာဖူးဆိုတာလည္းရိပ္မိေတာ့ သနားလို့ဆိုျပီးေရာင္းေပးလိုက္ဖို့စဥ္းစားတယ္။

‌ကဲေမာင္ရင္ မင္းလက္ညွိုးတစ္ေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ႏိုင္သေလာက္မင္းယူသြားပါလို့ ဆိုလိုက္တယ္ ။ လူငယ္ကလည္းျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းလြန္းတယ္ ။ သူ့ရဲ႔လက္ညိွုးကို တံေတြးစိုရြွဲေနေအာင္စြတ္ျပီး မုန့္ညွင္းေစ့ကို ပါသထက္ပါႏိုင္ေအာင္ ေကာ္ျပီးယူသြားေလတယ္ ။ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးကခည္း ဒီလူေလးရဲ႔လုပ္ရည္ကိုင္ေရကိုသေဘာက်ျပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ခ်ီးက်ူးေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေပါက္တူးနဲ႔ေျမဆြ အမိႈက္မ်ားရွင္းလင္းျပီး မုန့္ညွင္ပင္စစိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရေလာင္းလိုက္ေပါင္းသင္လိုက္နဲ႔ရက္အနည္းငယ္ရလာေတာ့ ခူးဖို့စြတ္ဖို့အရြယ္ေရာက္လာေတာ့တယ္ ။ ရလာတဲ့မုနိ့ညွင္းပင္ကိုေရာင္းျပီး ရလာတဲ့ပိုက္ဆံကို ထပ္ခါထပ္ခါရင္းႏွီးျပီးလာခဲ့လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့လယ္ယာေျမေျမာက္မ်ားစြာပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အရင္းအႏွီး-
‌အရင္းအႏွီးဆိုတာဘယ္လိုမ်ိုးလဲ ဆိုေတာ့ ပန္းရံလုပ္တဲ့သူကလည္း သူတတ္တဲ့ပညာ လုပ္အား အဲတာဟာလည္းအရင္းအႏွီးတစ္မ်ိုးဘဲ။ ေဗဒင္ဆရာဆိုျပန္ရင္လည္း သူ့ဥာဏအားနဲ႔အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
‌ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ျပီးေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမွ စီးပြားေရးမလုပ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ေနရင္အားနာေနလို့မရပါဘူး။ အားေနေနရင္ တစ္ဆယ္ျမတ္မယ့္ဟာ တစ္က်ပ္ဘဲျမတ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္က်န္ဖို့လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းမွာအားမနာပါနဲ႔ (က်ေတာ္ကေတာ့အရမ္းအားနာတတ္တာရယ္္) ရတဲ့အျမတ္ ၃ ပံုတပံုကစားဝတ္ေနေရးအတြက္အသံုးျပုပါ တပံုကအရင္းႏွီးထဲျပန္စိုက္ထည့္ပါ။ က်န္တပံုထဲကလွဴဒါန္းပါ။ စုေဆာင္းပါ။
ျပိုင္ဘက္ထက္ ေစ်းမေလ်ာ့ရင္ေန ေစ်းမ်ားမေနသင့္ပါဘူး။ တစ္ဆယ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ေငြဟာဒီေခတ္ထဲမွာမမ်ားဘူးဆိုေပမယ္ အေရအတြက္နဲ႔ခ်င့္ခ်ိန္လိုက္ရင္ ျပိဳင္ဘက္စီးပြားတူသူဆီကို ကိုယ္ေဖာက္သည္ေတြ႔ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္လို့ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။

‌တစ္ကယ္ေတာ့စီးပြားေရးမွာ ႐ရွိလာတဲ့အျမတ္စြန္းဟာ ပိုလာတယ္လို့မရွိပါဘူး
‌လိုအပ္သေလာက္သံုးျပီးထပ္ခါထပ္ခါအရင္းႏွီးျပုၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အေၾကြးမဝယ္ျကပါနဲ႔။ အေျကြးမေပးျကပါနဲ႔။

‌
‌စီးပြားေရးဆိုသည္မွာ ေငြေျကးျဖင့္လည္ပတ္ေသာစနစ္ျဖစ္သည္ ။
‌ထို့ေျကာင့္ အေျကြးမေရာင္းပါ။
‌
‌Everyone uses money. We all want it, work for it and think about it!!!!

There is no man who does not perfect.

‌ေရးသားသူ နန္းထိုက္
‌MSC-164
@nannhtike
photo>>google
‌