Sıradan bir Pazar gibi başlamıştı.

Uzun zamandır Kadıköy'e uğramıyordum, bugün de aslında gitmeye niyetim yoktu ama arayan yakın bir arkadaşım olunca bir tişört, bir pantolonu geçirip kendimi sokağa attım hemen. İstanbul üç gün önce yağan doluya inat güneşli ve alev gibi tabi. Sadece insanımız değil, memleketimizin havası bile atarlı. Üç gün önce arabalarda ceviz büyüklüğünde çöküntü izleri bırakan, camları kıran hava bu şehrin havası değilmiş gibi bir munis bir munis.

Neyse Kadıköy'e giden bir otobüste ayakta bir köşe bulup ineceğim yere kadar güneş gözlüğüyle uzaklara bakan karizmatik genç rolünü oynamaya başlamıştım, bakan kızlar gülümseyerek arkadaşlarına da beni gösterdiklerine göre baya baya otobüs karizmamla yıkılıyordu. Derken yanımdaki amca çok gizli bir işaret vermeye çalışan emekliliği gelmiş bir CIA ajanı edasıyla iyice yanıma sokularak eliyle fermuarımın açık kaldığını işaret ederek bugünün olağanüstü şeylere gebe olduğunun ilk sinyalini vermişti. Durumun vahametini anlamış olmama karşın geri adım atmadan hücuma geçmem gerektiğini kavramıştım. Bu yüzden başımı eğip güneş gözlüğümü hafifçe düşürerek Mehmet Erdem'e benzesin diye iki üç gündür bir kere bile öksürmediğim sesimle "Açık unutmadım, bilakis yiğidin malı meydanda olur bey baba." diyecektim ama, İETT'nin 65 yaş üstü ücretsiz uygulaması nedeniyle içerideki Emekli Brotherhood'un gücü karşısında irkildim ve kibarca teşekkür edip fermuarımı çekmekle yetindim. 

Otobüsten indiğimde gülümseyen kızlara "şimdi fermuarım kapalıyken bakmazsınız tabi" diye sitem edip hızla Bahariye'ye doğru yola koyuldum. Akmar tarafından yukarı çıkarken hayatımı bundan sonra tamamen değiştirecek bir şeyle karşılaşacağıma ihtimal veremezdim. Ben, ben şu ana kadar olmasına imkan vermediğim bir şey gördüm o an.

Ben kendi kedi halimi görmüştüm. Eğer ben kedi olsaydım böyle olurdum. Ve bu kedi benden başkası olamazdı. Yok reenkarnasyon filan değil. Bu başka bir şey. Bu bildiğin benim. Karnını sevmeye başlayınca hırıldayarak gerindi. Ben de öyle yapardım. Emin olmak için bir iki soru sordum. Cevap vermedi. Ben olsam ben de cevap vermezdim, sonuçta insanlara pek güven olmaz. Ayrılırken hoşçakal dedim sallamadı bile. Ben de ayrılıkları sevmediğim için işte o noktada emin oldum. Kendi kedi halimi arkamda bırakırken acaba başka hallerim de var mıdır diye düşüne düşüne Bahariye'ye doğru çıkmaya devam ettim. Hava pırıl pırıldı. İstanbul yine tüm ihtimallerin gerçek olabileceğini düşündürecek kadar muhteşemdi.