အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳေလး

အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳေလး
❇❇❇❇❇❇❇❇

Credit to google image

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္က လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီကို အလည္အပတ္ ေရာက္႐ွိလာခဲ့ပါသည္။ နယ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုက လူငယ္ေလးဟာ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ယခုမွ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေလးျဖစ္သူႏွင့္ အတူေရာက္႐ွိလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးေတြအိမ္မွာ တည္းခိုရင္း လူငယ္ေလးကို ေနရာအႏွံ႔ ဦးေလးျဖစ္သူက လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးပါသည္။

Credit to google image

ေရႊတိဂံုဘုရား အပါအဝင္ ဘုရားေစတီေတြ ဖူးေမ်ွာ္ၾကၿပီး ကုသိုလ္ယူၾကသည္။ ျပတိုက္ေတြ၊ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ေတြသြားၿပီး ဗဟုသုတေတြ ႐ွာေဖြၾကသည္။ ပန္းျခံေတြ၊ ကစားကြင္းေတြသြားၿပီး စိတ္အပန္းေျဖ အနားယူၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြသြားၿပီး အရသာမ်ိဳးစံု ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကသည္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ စာအုပ္တိုက္ေတြသြားၿပီး လိုအပ္သည့္စာအုပ္မ်ား ဝယ္ယူၾကသည္။ ေစ်းမ်ိဳးစံုသြားၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူၾကသည္။ လူငယ္ေလးကေတာ့ မေရာက္ဘူးတဲ့ အရပ္ေဒသကိုေရာက္ၿပီး၊ မျမင္ဘူးတဲ့ အရာေတြ၊ မစားဘူးတဲ့ အစားအစာေတြ၊ အရာအားလံုးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အရပ္ေဒသကို ျပန္မည့္ရက္ကို ေရာက္႐ွိလာပါသည္။ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ရထားႏွင့္ ျပန္ၾကမွာပါ။ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္ၿပီး ျပန္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အျပန္သယ္သြားရမည့္ ပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ၾက အလုပ္မ်ားေနၾကပါသည္။ လူငယ္ေလးအတြက္လည္း ကိုယ့္ေဒသကို ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ၿပီး ဦးေလးႏွင့္အတူ ဘူတာႀကီးဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။

ဘူတာႀကီးကိုေရာက္ပါၿပီ။ ရထားတြဲနံပါတ္႐ွာၿပီး ကိုယ္စီးနင္းလိုက္ပါရမည့္တြဲေပၚ တက္၍ ပါလာသည့္ ပစၥည္းမ်ား ေနရာခ်ထားၾကသည္။ အျပန္လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကလည္း အတန္ငယ္မ်ားသျဖင့္ အေပၚတန္းေပၚ တင္သင့္တာတင္၊ ထိုင္ခံုေအာက္ ထိုးသင့္တာထိုး စသည္ျဖင့္ ေနရာခ်ထားၾကသည္။ ထူးျခားမႈတစ္ခုအေနျဖင့္ လူငယ္ေလးတို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုမွ ကုန္သည္တစ္ဦးမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအေနျဖင့္ ပါလာေသာ အုန္းသီးဆယ္လံုးေလာက္ ထည့္ထားေသာ ဂုန္နီအိတ္ႀကီးတစ္လံုးကို ထိုင္ခံုတန္းႏွစ္ခုၾကား ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အခြံခြၽတ္မ်ားဟုလည္း ေျပာသံၾကားရသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမို႔ သယ္လာရသည္၊ မသယ္ခ်င္ဟုလည္း ေျပာဆိုေနသည္။ ၎ႏွင့္ ကပ္လ်က္ခံုတြင္ ဦးဇင္းတစ္ပါး လိုက္ပါစီးနင္းလာပါသည္။ မႏၲေလးေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုမွ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးဟု သိရသည္။

Credit to google image

လူငယ္ေလးတို႔တူဝရီး စီးနင္းလိုက္ပါလာသည့္ ရထားမွာ ညရထားျဖစ္ပါသည္။ ရထားထြက္လာခ်ိန္ အစပိုင္းတြင္ လူငယ္ေလးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ည႐ႈ႕ခင္းမ်ားကို ေငးေမာလိုက္ပါလာခဲ့ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားစင္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူမွာမူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခံုတန္းမွ ဦးဇင္း၊ ကုန္သည္တို႔ျဖင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနၾကသည္။ လူငယ္ေလးမွာေတာ့ စကားသံေတြ ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။ ရထားေပၚတြင္လည္း အျခားခရီးသည္မ်ား၏ စကားသံမ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးလာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူတို႔ စကားဝိုင္းသာလ်ွင္ စကားေကာင္းေနၾကသည္။

အခ်ိန္မွာ ခန္႔မွန္းခ်ိန္ ည ႏွစ္နာရီေလာက္ ႐ွိမည္ထင္ပါသည္။ အျခားခရီးသည္မ်ား အိပ္ေမာက်ေနေသာ္လည္း ဦးေလးတို႔ စကားဝိုင္းမွာ အ႐ွိန္ေကာင္းေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သံုးဦးစလံုးမွာ စကားေျပာေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ မည္သူမ်ွ မအိပ္ၾကေသး။ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ား ေျပာမဆံုးေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေျပာဆိုေနသည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ယေန႔ညအတြက္ မည္သူမ်ွ အိပ္မည့္ပံုမေပၚ။ ဦးေလး၏ေဘးတြင္ လူငယ္ေလးမွာေတာ့ ထိုစကားသံမ်ားကို လံုးဝမၾကားဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူငယ္ေလးဆီမွ ေဟာက္သံအခ်ိဳ႕ႏွင့္ သြားႀကိတ္သံအခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူ ပင္ပန္းလြန္း၍ ေန႐ွာလိမ့္မည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ထူးျခားျဖစ္စဥ္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ကို စတင္သတိထားမိသူမွာ ကုန္သည္လူႀကီး ျဖစ္သည္။ ရထားတြဲေပၚမွ မီးေရာင္မွိန္မွိန္တြင္ပင္ ထိုထူးျခားမႈ အေနအထားကို အရင္ဆံုး စ,တင္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ကုန္သည္ဆိုေတာ့ မ်က္စိအၾကည့္လည္း လ်င္ေပသည္။ သို႔ျဖင့္ ေျပာလက္စ စကားျဖတ္၍ ဦးေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ထိုအေၾကာင္း အသိေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ဦးေလးျဖစ္သူႏွင့္ ဦးဇင္းတို႔မွာ ထိုထူးျခားမႈကို သတိထားမိၾကသည္။

ဘာထူးျခားမႈ ျဖစ္လာပါသလဲ။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse