ခပ္လွမ္းလွမ္းက_အခ်စ္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းက_အခ်စ္။
က်ေနာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝကတည္းက၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္တဲ့ ႏွလံုးသား အရိုင္း ဟာ၊ အခ်စ္ကို အၾကမ္းပတမ္း မထိေတြ႕ခ်င္ဘူး။
တို႔လိုက္ ထိလိုက္…. ရင္ခုန္လိုက္။
အနားနားတိုးလိုက္…၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခြာၾကည့္လိုက္ နဲ႔ သူ႕ရင္ခုန္သံကို သူ စမ္းသပ္ေနတတ္တယ္။
ဒါကို က်ေနာ္ ရခဲ့ဖူးတယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း၊ အခ်စ္ဟာ နီးလြန္းရင္ မေကာင္းလွျပန္ဘူး။
ထို႔အတူ၊ ေဝးလြန္းရင္လည္း မေကာင္းလွျပန္ဘူး။
မနီးမေဝး ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ တိုးတိုးတီးတီး စြဲမက္ေနျခင္းဟာ၊ က်ေနာ့္အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။
ေက်ာင္းရဲ႕ ေကာ္ရစ္ဒါနေဘးမွာ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း ခိုးၾကည့္ဖူးတယ္။
သူလမ္းေလွ်ာက္လာေလမလားလို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တဖူးတယ္။
ရင္ခုန္ျခင္းဟာ၊ အရိပ္နဲ႔တင္ ျပည့္စံုေနတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။
တြန႔္ဆုတ္ျခင္း မ်ားစြာ နဲ႔ မရဲတရဲ ေျခလွမ္းေတြဟာ ၊ တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္မွာ ဗ်ာမ်ားခဲ့ဖူးတယ္။
အခ်စ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ဖို႔ လိုေပမယ့္၊
ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကေန က်ေနာ္ စ,ဖတ္ ပစ္လိုက္တယ္။
အဆံုးသတ္ဟာ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ခ်စ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ျပီး ေျပာတယ္။
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတာထဲ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔၊ စာအုပ္ေတြက ေျပာတာ ယံုလိုက္တယ္။ တကယ္ သြားေတာ့၊ “ဟင္းးး ပူလိုက္တာ” အခ်စ္ဆိုတာ၊ လိမ္လည္ျခင္းလား…. လို႔ သံသယရိွခဲ့ဖူးတယ္။
အခ်စ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္တဲ့သူဟာ၊ တကယ့္အေသးစိတ္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို အမွန္လို႔ မွတ္ထင္ေနျပန္တယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွာ၊ အခ်စ္က က်ေနာ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာသာ ရိွခဲ့တယ္။
ဒီေလာက္ ႏုဖတ္ေနတဲ့ပ်ဳိျမစ္ျမစ္ ယမင္းရုပ္ေလးဟာ၊ သေကာင့္သား က်ေနာ္နဲ႔ အပ္စပ္ပါ့မလားလို႔ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ေတြးမိတယ္။
သူ႕ကို ရင္ခုန္ရင္ေတာင္ အျပစ္သင့္ႏိုင္သတဲ့လား။
က်ေနာ္ ႏံုအ လိုက္တာ။
အိပ္မက္က၊ လာႏိုးေတာ့…. မနက္ခင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေရွ႕ဆင္ဝင္မွာ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေစာင့္ၾကည့္တယ္။
ေဟာ.. ဟိုးေရွ႕မွာ သူလာေနျပီ။
ေခါင္းကို ငံု႔လိုက္တယ္။
ငါ့အၾကည့္ေတြ ရိုင္းသြားမလားလို႔၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေမးလိုက္တယ္။
အဲ…၊ သူ မရိပ္မိပါေစနဲ႔….
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ငါ ၾကည့္ေနပါရေစ….
အဲ့သည့္တုန္းက၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း အျပဳအမူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မပါဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ဝန္မခံခ်င္ဘူး။
သူ သိမွာ ေၾကာက္တယ္။
ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီ စာအုပ္ကို မ်က္ႏွာအပ္ျပီး၊ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။
သူေက်ာေပးျပီး ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့ အခါ၊ က်ေနာ္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ၾကည့္ရဲခဲ့တယ္။
သူ႕အၾကည့္ကို မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ၊ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ေရးဖို႔ ၾကဳိးစားေနတယ္။
က်ေနာ့္ ခ်စ္သူအျဖစ္၊ အခ်စ္က ရိွေနရင္….
သူ႕လက္ကို က်ေနာ္ ကိုင္ရဲပါ့မလား….
သူ႕ကို ေစ့ေစ့စားစား ၾကည့္ရဲပါ့မလား….
က်ေနာ့္ ႏွဳတ္က စကားလံုးေတြ အထစ္ထစ္အေင့ါေငါ့ ျဖစ္ေနမလား….
သူ႕မ်က္ခြံေလး ပိတ္ေပးရင္၊ က်ေနာ္ နမ္းရဲပါ့မလား…..
သူ႕ထမင္းခ်ဳိင့္ျခင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ သယ္ကိုင္ရဲဝံ့ပါလိမ့္မယ္….။
က်ေနာ္ မွတ္စုထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြ ခိုးေရးတယ္….
ဟိုေကာင္ အာလူးးး၊ က်ေနာ္ မွတ္စုေတြ သူ, ခိုးဖတ္တယ္….
က်ေနာ္ မ်က္ႏွာေတြ နီလို႔၊
မ်က္ႏွာရူး အာလူး… ပါးစပ္ဖြာဖြာနဲ႔ ေကာင္မေလးကို သြားမေျပာပါေစနဲ႔….
ဒါဆို က်ေနာ္ ေက်ာင္းလာရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးးး….
ဒါေပမယ့္…. က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာပိုးမ်ားက ျပံဳးစိစိ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်ေနာ္ ၾကိတ္ရယ္ခဲ့တယ္….
သူလည္း ရွက္ျပံဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္တယ္….
က်ေနာ္ ေခါင္းကို အတင္းငံု႔ပစ္လုိက္တယ္…..
ငါ… အဲ့ေလာက္ေတာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သတိၱရိွေနေရာ့သလား….
အခ်စ္နဲ႔ဆိုရင္ က်ေနာ္ အလြန္အမင္း ရွက္ခဲ့ဖူးတယ္….
ဒါ့ေၾကာင့္….
အတိတ္တုန္းက၊ အခ်စ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ က်ေနာ္ေနတယ္….
ဒါကို သူ သိတယ္….။
မင္းေသ့
photo : facebook
