ေျပးေတြးေရး
ေျပးေတြးေရး
လူတိုင္းမွာအားနည္းခ်က္ရွိတယ္
ကၽြန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္က စကားေျပာရမွာ
ေက်ာင္းဆရာဘဝတုန္းက မျဖစ္ပါဘူး။ အၿငိမ္းစားယူၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္မွ ရလာတဲ့ေရာဂါ
“ဖိုးတင္ညြန္႔ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ေတြ႔ရေအာင္”
“ခုေတြ႔ေနၿပီေလ”
“မဟုတ္ဘူးေလကြာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေလးဘာေလး ေျပာရေအာင္”
“ခင္ဗ်ားဘဝက ေအးေဆးေပးမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက မေအးေဆးဘူး။ ေဆာရီးပဲ”
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့သူတိုင္း စိတ္ပ်က္ေစႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ မေအးေဆးဘူးဆိုတာ ဒီလိုပါ။
“ေျပး … ေတြး … ေရး”
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္သံုးပါးပဲ။ ဒီတာဝန္သံုးပါးကို စိတ္ပ်က္စြာ လုပ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေနတာ။
လူေတြၾကားထဲ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာတစ္ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ေန႔တိုင္း ေျပး ေနရတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္ ေျပးရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေနာက္ကို ေျပးလိုက္ရတယ္။ ေန႔တိုင္း ေျပးေနရတာ ကိုက ဘဝတစ္ခု။ က်န္းမာမႈကိုျပဳေစတယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေနတာ။
ေတြးဆိုတာကေတာ့ ျမင္တာကိုေတြးတယ္။ ၾကားတာကိုေတြးတယ္။ ဆက္စပ္ေတြးတယ္။ ၿခံဳယူေတြးတယ္။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေတြးတယ္။ ေတြးႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြလုၿပီး ဖတ္ရတယ္။ သြားေလရာ စာအုပ္ယူတယ္။ ေစာင့္ဆိုင္းရျခင္းဆိုတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ႀကံဳလာတိုင္းဖတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဖတ္သလဲ။ ေတြးအားေကာင္းေအာင္ ဖတ္တယ္။
ဒီေခတ္မွာ ေဘာ့ပင္နဲ႔ ေဖာင္တိန္ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေနၿပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့တစ္သက္ေလာက္ ရွိေနၿပီ ေဘာ့ပင္ ေဖာင္တိန္ မကိုင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ေရးဆုိတာထက္ “႐ိုက္” ဆိုတာ ပိုမွန္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကေန စာေတြ ႐ိုက္ေနတာကိုး။
မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပး … ေတြး … ေရးတယ္။ ဝါသနာအရလည္းပါတယ္။ ဝမ္းစာအတြက္ လည္းပါတယ္။ အဲဒါကို ဒုကၡလို႔ ဘယ္တုန္းကမွလည္း မသတ္မွတ္ဘူး။ ေတြးေနရရင္ … ေရးေနရင္ … ေျပးေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ လူ႔ဘဝမွ ကိုယ္ရပ္တည္ေနရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ ကာလေလးမွာ ဒီလို ေျပး … ေတြး … ေရး ခြင့္ရေနတာ နည္းတဲ့ ကုသိုလ္လား
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မႀကံဳဖူးေသးလို႔ပါ။ အလြန္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္ေတြးခ်င္ရာ ေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငးၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတတ္သူပါ။ လြတ္လပ္ျခင္းကို ျမတ္ႏိုးေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေျပာတာေတြ ထိုင္နားေထာင္ေပးရမွာလည္း ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္မရွိ။
လမ္းမွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္
“ကိုတင္ညြန္႔ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ေလာကဝတ္ေတြကို အရမ္းမုန္းတယ္။ မစားရေသးဘူးေျပာရင္ သူေကၽြးမွာ မဟုတ္ဘူး။ စားၿပီးၿပီ ေျပာလည္း သူဘာလုပ္မလဲ
“လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရေအာင္”
“ျဖတ္ထားတယ္”
“လာပါ စကားေျပာရေအာင္”
“ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ … ေနာက္ေတာ့ေတြ႔ၾကတာေပါ့”
အမွန္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ Plot တစ္ခု ဝင္ေနတာ။ အေရးႀကီးတဲ့ အပိုင္းကို ေရာက္ခါနီးမွာ စကားလာျဖတ္လို႔ စိတ္တိုေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ၿပံဳးျပၿပီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တယ္
“လာစမ္း … လာစမ္း … ေစာေစာက ေတြးထားတာ ဘယ္ေရာက္ … လာစမ္း”
“ေတာက္”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေခါက္လိုက္မိတယ္။ ေစာေစာက အေတြးတစ္ခ်က္က Climax ကိုေရာက္ေနၿပီ။ ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ဉာဏ္သိပ္မေကာင္းပါ။ အရမ္းေမ့တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခုကို ဈာန္ဝင္ေနခ်ိန္ ခ်ေရး ႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပတယ္။ မေမ့ေစခ်င္ရင္ ပါးစပ္က သတိျပန္ရႏိုင္တာေတြကို ရြတ္သြားရတယ္။ ေရး (႐ိုက္) ႏိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ ကမန္းကတန္း ခ်႐ိုက္ရတယ္။
အဲဒီလို Climax ကို တက္ေနခ်ိန္မွာ
“ကိုတင္ညြန္႔” လို႔ လာေခၚလိုက္မွာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ
ဒါေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြမရွိပါ
မိတ္ေဆြမရွိသလို ရန္သူလည္း မရွိပါ
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မရွိပါ
I Who Have Nothing သီခ်င္းေလးကိုညည္းရင္း ဒီစာကို ေရးေနရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာ။
တင္ညြန္႔
photo : google
