Muzyczne inspiracje #2 --> Alison Moyet - Other (2017)

Dziś na muzyczną tapetę wezmę, wydaną w 2017 roku, najnowszą płytę Alison Moyet "Other" . Geneviève Alison Jane Moyet, bo tak właściwie nazywa się artystka, stworzyła prawdziwą muzyczną perłę.

Nowoczesne brzmienia i niepokojący klimat, a to wszystko okraszone interesującymi tekstami. Realizacja wydawnictwa na najwyższym poziomie, pozwala się cieszyć fantastyczną przestrzenią oraz niespotykanym dotąd rozciągniętym do samych piwnic basem.

Nastrój płyty mimo użycia nowoczesnych środków stylistycznych oraz muzycznych jest stonowany i skłania słuchacza raczej ku nostalgii i smutkowi.

Ta legendarna wokalistka Yazoo znana jest powszechnie przede wszystkim z kilku przebojów sprzed lat wykonywanych w trakcie kariery solowej, jak i w duecie Yazoo, który tworzyła z Vincentem Clarkiem (później Depeche Mode). Gwoli przypomnienia i porównania z aktualnym materiałem prezentuję 5 znanych hitów z lat 80-ych zeszłego stulecia, gdy artystka była w pierwszej muzycznej lidze.

Mam nadzieję, że historyczna podróż nie zniechęciła do głównego punktu programu. Zachęcam do wygodnego rozłożenia swego ciała w komfortowej pozycji i przyrządzenia czegoś ciepłego do wypicia. Jeżeli właśnie jest wieczór i skąpe oświetlenie kryje w półmroku dalekie kąty pokoju, a domownicy nie przeszkadzają - możemy zaczynać.

Lista utworów obejmuje 10 pozycji, z których ja wybrałem do prezentacji kilka reprezentatywnych dla całego wydawnictwa. Liczę, że prezentowane piosenki pozostaną w Waszych głowach na dłuższy czas.

Zacznę przewrotnie od ósmego utworu na płycie. Stonowany i wyciszony "Other" napisany przez Moyet i Joe Duddella trwa 3:31. Ponad 3 minuty fenomenalnego przeżycia muzycznego trzyma mnie za każdym razem, wbitego w fotel podziwem dla talentu pani Moyet. Jeżeli słuchaczu pozostaniesz obojętny i twe serce nie drgnie, to coś nie tak z kondycją psychiczną i pora najwyższa na wizytę u specjalisty.

Szósty z kolei utwór usłyszałem kiedyś w samochodowym radio i ... odpłynąłem. Zapomniałem dokąd jadę. Byłem ja i Alyson z wizją swego muzycznego świata.

"Reassuring Pinches"

spółki Moyet, Sigsworth, Garden, McGhee trwa tylko 4:01, ale rozwala totalnie i całkowicie mój system uczuć. Niepokojący nastrój, spotęgowany rozwojem opowieści, aż do końcowego spełnienia. Muzyczna lektura obowiązkowa.

Trzeci utwór "The English U" zaczyna tak naprawdę smakować po kolejnym przesłuchaniu. To wytrawny deser dla dojrzałego konesera rozkoszującego się cierpkim smakiem wytrawnego muzycznego wina.

The English U

Żeby nie spłynąć tutaj glazurą pochwały, artykuł musi zawierać łyżkę dziegciu. Czwarty utwór "The Rarest Birds" (Moyet, John Garden, Sean McGhee) uważam za straszną porażkę. To koszmarnie nadęty, nudny balon nic nie znaczących dźwięków, któremu należy odciąć sznurek i puścić mimo uszu. Za żadne skarby nie można pozwolić na taki skandaliczny muzyczny mezalians.

Pochwaliłem zawartość merytoryczną. Należy chwilę poświęcić stronie technicznej. Jak już wspomniałem, płyta jest nagrana fenomenalnie i realizacje z wielu poprzednich lat, wielu szanujących artystów mogą jej bity czyścić. Przestrzeń wykraczająca poza pokój, fantastyczny bas, ciekawe zaskakujące aranżacje nie pozostawiają słuchacza obojętnym. Polecam zakupić płytę, bo oryginalny materiał dostarcza zdecydowanie więcej frajdy muzycznej niż skompresowany youtube.