ความรัก กำลังใจ และความหวัง

สวัสดีเพื่อนๆชาว steemit ทุกคนครับ ผมคิดว่าคนเราเกิดมาทุกคน ย่อมต้องการปราถนาความรัก กำลังใจ และความหวังเป็นแรงขับเคลื่อนให้ดำเนินชีวิตไปได้ และเมื่อดำเนินชีวิตไปได้เพื่อจะแสวงหาดำรงชีวิตให้มีความสุข ผมก็เช่นกันหนีไม่พ้นสิ่งพวกนี้ครับ

จุดเริ่มต้นของผมที่ถอยออกจากแสง สี เสียง การจราจรที่แออัดในกรุงเทพ มาใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายพอเพียงและสงบ ซึ่งเหตุผลหลักอีกอย่าง เพราะลูกชายคนเล็กของผม อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วลูกชายผมเป็นเด็กพิเศษ คือแก่เป็นออทิสติก ยังช่วยเหลือตัวเองยังไม่ค่อยได้ภาษาก็ยังคงต่างดาวครับ จนถึงตอนนี้อายุ 7 ขวบ ซึ่งจริงๆ ผมทราบว่าแก่เป็นตอน 2 ขวบ แรกๆที่รู้ผมยอมรับว่า ผมทำใจไม่ได้ครับ ซึมเศร้าเครียดทำไมต้องมาเป็นกับลูกเราทั้งที่ตอนขวบกว่า ยังพัฒนาการปกติเรียกแม่เรียกย่า ร้องเพลงได้ เดินได้ตามปกติ แต่ก็ต้องอดทนพยายามทำใจเค้าเกิดมาแล้วและเป็นลูกเรา เลยเริ่มไปศึกษาเกี่ยวกับพวกเด็กพิเศษกลุ่มนี้ ควบคู่ไปกับพาลูกไปหาหมอ ฝึกกิจกรรมบำบัด ฝึกพูด วันหนึ่งไปฝึก 3 ที่ยังมีเลยครับ แล้วพอศึกษาไปสักพักเริ่มรู้ว่ามีโรงเรียนที่สอนเด็กพิเศษโดยตรง โรงเรียนจะขึ้นชื่อว่า "ศูนย์การศึกษาพิเศษ" จะมีตามจังหวัดต่างๆ ซึ่งจะเรียนช่วงเช้าถึงบ่ายแล้วแต่นโยบายของศูนย์แต่ละที่ครับ ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้จะรับเด็กพิเศษทุกประเภท ผมได้เห็นเด็กบางคนเป็นหนักกว่าลูกผมคือพิการซ้ำซ้อน บางคนพอลูกเป็นแบบนี้พ่อแม่ทิ้งตากับยายต้องดูแล ทำให้ผมคิดได้ยังมีคนที่ยิ่งกว่าเรา ทำให้เรามีกำลังลุกขึ้นสู้ แรกๆที่ผมฝึกที่กรุงเทพ ผมพาลูกไปฝึกหนักมากตามโรงพยาบาลและศูนย์ต่างๆ ทั้งฝึกเองที่บ้านด้วย ผมจึงเริ่มมาคิดทบทวนอีกครั้งว่ามันถูกไหม ไม่แค่เราเหนื่อยเราเครียดคนเดียว ตัวลูกเราด้วยที่ทั้งเหนื่อยทั้งเครียด ผมจึงเอาสายกลางคือลดลงมาไม่หนักไม่ตึงจนเกินไป ประกอบกับเวลาเดินทางอย่างที่รู้ว่ากรุงเทพรถติด เค้าแทบจะโตมากับรถ นั้นคือเหตุผลที่คิดทบทวนอีกรอบ แล้วก็ตัดสินใจครั้งใหญ่คือย้ายมาบ้านแฟนที่เชียงใหม่ เพื่อที่ธรรมชาติจะช่วยบำบัดให้ และไม่ต้องใช่เวลาเดินทางไปหาหมอกับไปโรงเรียนที่ยาวนานเกินไปเป็นชั่วโมงเหมือนเก่า

ทุกวันนี้ผมและครอบครัวต้องใช่ 3 คำนี้ ความรัก กำลังใจ และความหวังให้กันและกัน เป็นแรงให้ดำเนินชีวิตอยากมีความสุข ผมก็พยายามคิดบวกและไม่เครียดอีกต่อไป เพราะถ้าเราท้อหมดกำลังใจครอบครัวจะเป็นยังไง ผลที่ได้ตามมาผมว่ามันคุ้มมาก ครอบครัวตอนนี้มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะและมีความสุข แตกต่างจากอดีตถึงจะรอคอยความหวังให้ลูกหายพูดได้อย่างไม่มีกำหนด แต่ผมเชื่อว่าถ้าให้ความรัก และกำลังใจ ความหวังนั้นต้องตามแน่ๆครับ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบครับ ชีวิตไม่สิ้นอย่าทิ้งความหวัง ความรักและกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญของครอบครัวนะครับ ที่ผมนำมาโพสต์วันนี้เผื่อมีใครสักคนกำลังท้อหรือเป็นแบบกับผม ให้คิดว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีก ไม่มีอะไรที่แก้ไขหรือผ่านไปไม่ได้ครับ ทุกอย่างมีทางแก้ไขเสมอครับ

ขอบคุณสำหรับการโหวตและการติดตามครับ
@kriang3tee(โจ้)