ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရသည့္ဒုကၡ

ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ရသည္က အရာအားလံုးနီးပါး အဆင္ေျပ၏။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္ ဘတ္စ္ကားတိုးစီး ရသည့္ဒုကၡမွာ အင္မတန္မွ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွသည္။

မနက္ခင္းႏွင့္ ညေနခင္း အလုပ္သြားခ်ိန္ႏွင့္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္၊ အလုပ္ဆင္း ခ်ိန္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ထိုအခ်ိန္ မ်ားတြင္ လမ္းလည္းပိတ္သည္။ ကားလည္းက်ပ္သည္။ ေက်ာင္းကိုလည္း ကားေခ်ာင္ခ်ိန္ေရြး၍ သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္ သူ႔သတ္မွတ္ခ်ိန္ႏွင့္သူျဖစ္၍ ဤကားက်ပ္ခ်ိန္၌ သာ ေန႔စဥ္ ကားတိုးစီးေနရသည္။

ယေန႔လည္း ထံုးစံအတိုင္းပင္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေခတၱပိတ္ထား၍ အရင္ထက္ေတာ့ ကားေခ်ာင္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ေခ်ာင္သည့္ကားေစာင့္ရန္လည္း အခ်ိန္မရွိ။

ေဟာ ၁၂၄ ဘတ္စ္လာၿပီ။ ကားကရပ္မည့္ပံုမေပၚ။ လက္တားလိုက္သည္။ ရပ္မေပးေသာ္ျငား အရွိန္ေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးသည္။

မေတြေဝဘဲ ေျပးတက္လိုက္ရသည္။ အနီးခံုမွအစ္မက လက္ကမ္းေပးသည္။ သူ႔လက္ဆြဲၿပီး အားျပဳတက္ကာ ကားေပၚေရာက္လာသည္။

ဟူး...ေနရာလည္းမလြတ္ေတာ့ပါလား။ လက္ကမ္းေပးသည့္အစ္မေဘးမွာသာ ရပ္ေနလိုက္သည္။ သူက ကြၽန္မ ၏ မ်ားျပားလွေသာ ပစၥည္းအိတ္မ်ားကို လွမ္း ယူသည္။ (ကိုင္ထားေပးမည္ဟူေသာသေဘာျဖင့္) ကြၽန္မလည္း အသာေခါင္းညိတ္ရင္း ေပးလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ လႈိက္လွဲစြာေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ထိုအနီးမွ ခံုတစ္ခံုလြတ္သြားသည္။ ကြၽန္မအိတ္ေတြ ျပန္ယူၿပီး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

ခဏၾကာေတာ့ အဘြားတစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာသည္။ ကြၽန္မေနရာဖယ္ေပးသင့္သည္ဟုေတြးကာ ထရပ္လိုက္သည္။ ကြၽန္မထအၿပီး ကြၽန္မကို လက္ကမ္းခဲ့ေသာအစ္မသည္လည္း ထၿပီးႏွင့္ေနသည္။

အဘြားက ကြၽန္မကိုၾကည့္သည္။ ထိုအစ္မကိုၾကည့္သည္။ အစ္မကေတာ့ ၿပံဳးေနသည္။ ကြၽန္မလည္း အံ့ၾသစြာ ၿပံဳးမိသည္။ အဘြားက ကြၽန္မတို႔ႏွ စ္ေယာက္အားၾကည့္ရင္း ''သာဓုကြယ္ သာဓု သာဓု''ဟု ရြတ္ဆိုေနသည္။

''ညီမေလး အစ္မက ေရွ႕ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ဆို ဆင္းေတာ့မွာ၊ ညီမေလးထိုင္ေနရတယ္''။

အဘြားက အစ္မေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြၽန္မက တစ္လွည့္ ထိုအစ္မထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္အိတ္ကိုကိုင္ ထားေပးသည္။ ခဏေနေတာ့ ထိုအစ္မဆင္းသြားသည္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ရင္း သူ႔လိုလူမ်ဳိးရွိေနျခင္း အတြက္ ဂုဏ္ယူစြာျပံဳးမိသည္။ မနက္ခင္းအစကို မဂၤလာရွိေစခဲ့၍လည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

ကြၽန္မေတြးမိသည္။ ထိုသို႔ေသာသူမ်ား မ်ားစြာရွိေနပါက ကားတိုးစီးရသည္ကိုပင္ ဒုကၡဟု သတ္မွတ္မိမည္ မထင္။