ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳး

အျပင္မွာ မိုးကတစိမ့္စိမ့္ရြာေနသည္။ လူနာကလည္း ရွင္းေနသည္မို႔ ေဆးခန္းထဲတြင္ ေဆးစာအုပ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ေနမိသည္။ ခိုင္တစ္ေယာက္ တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္မွဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းက ဒီေဆးခန္းေလးဖြင့္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ႔ေခ်ၿပီ။ ခိုင္၏ ေစတနာ ႀကိဳးစားမႈတို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားသူငါ အားထားရာ ေဆးခန္းေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

''အေဖတစ္ေယာက္ဟာေလ ဒီေလာက္ေလးျဖစ္တဲ့ဟာကို ေဆးခန္းပဲဇြတ္လာခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ အလုပ္က ပ်က္ရတဲ့ၾကား မိုးကမိ၊ ကြၽန္မေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အလုပ္ကထပ္ပ်က္ရဦးမယ္''

ကားရပ္သံ၊ ကားတံခါးဖြင့္သံတို႔ႏွင့္အတူ မေရွး မေႏွာင္း စကားသံတို႔ေၾကာင့္ ခိုင္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ပါးစပ္မွ ပြစိပြစိေျပာဆိုေရရြတ္ကာ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ဝင္ လာသည့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ေဘးတြင္ အသက္ အေတာ္ႀကီးဟန္တူသည့္ အဘႀကီးတစ္ေယာက္ကို တြဲလာ သည္။ အဘႀကီးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္။ ေဆးခန္းအကူ ညီမေလးက လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္လုပ္ေပးၿပီး ခိုင့္စားပြဲ ဆီသို႔ လာေပးသည္။

''အဘေရ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေျပာပါဦး''

''ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ ရယ္။ ရင္က်ပ္လို႔တဲ့ေလ။ ရင္က်ပ္တာကေတာ့ အစား မွားရင္ျဖစ္တတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရင္ ေပ်ာက္မွာပဲကို။ အခုေတာ့ မအားတဲ့ၾကား က.....''

''ကြၽန္မ လူနာကိုေမးေနတာပါရွင္။ အန္တီ့ကို ေမး ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး''

ခိုင္စိတ္တိုတိုႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ထိုအန္တီႀကီး စကားတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ပံုမေပၚ။

''ကဲ အဘ ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာပါဦး''

''ဆရာမေလးရယ္ အဘက ရင္က်ပ္ေရာဂါအခံရွိ သကြဲ႕။ ေပ်ာက္ေနတာၾကာပါၿပီ။ အခု ျပန္ျဖစ္တာ။ ရင္က်ပ္လာရင္ အသက္ရွဴရခက္၊ အေနရခက္ၿပီး မခံစား ႏိုင္လို႔ပါကြယ္။ အဲဒါ တိုင္းရင္းေဆးေလး ေသာက္ခ်င္လို႔ ပါ ဆရာမေလးရယ္''ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာေနရွာ ေသာ အဘႀကီးကို သနားသြားမိသည္။

''ေသာက္ရမွာေပါ့အဘရဲ႕။ ေဆးေတြ ေပးလိုက္မယ္ ေနာ္။ အဘသက္သာသြားမွာပါ''

အဘႀကီးအား အားေပးႏွစ္သိမ့္လိုက္ၿပီး ေရာဂါ ရာဇဝင္ေကာက္ယူၿပီး သိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းရသည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေမးျမန္းစမ္းသပ္ၿပီး ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ား ကို ရွင္းျပရသည္။

''ဒီကဘာေတာ္သလဲ''

''သမီး''ေျဖပံုက ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္။ ဘယ္လိုမွ ဘဝင္ က်စရာမရွိ။

''အဘကို ေဆးပံုမွန္ေလးတိုက္ပါေနာ္။ အဘက အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ေဆးေသာက္ဖို႔ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ အန္တီတို႔က ေဆးကိုအခ်ိန္မွန္ေလး တိုက္ေပးပါ'' ကြၽန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုဆြဲဆန္႔၍ေျပာလိုက္သည္။

''ကြၽန္မတို႔က အလုပ္သိပ္အားတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမရဲ႕။ အလုပ္က သိပ္႐ႈပ္တာ။ အခုေတာင္ မနည္းအလုပ္ပ်က္ခံၿပီး လာရတာ''

အို...ဘယ္လိုသမီးမ်ဳိးပါလိမ့္။ ခိုင္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ ကိုယ့္မိဘကို ေဆးတိုက္ဖို႔ေတာင္ မအားေတာ့ဘူး တဲ့လား။

''ရပါတယ္ ဆရာမေလးရယ္။ အဘ မွတ္မိပါတယ္ကြယ္။ ေဆးလည္း ပံုမွန္ေသာက္ပါ့မယ္''

မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာေနရွာေသာ အဘႀကီး၏ မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေဝ့တက္လာတာကို ထိုအန္တီႀကီး မျမင္ေပမယ့္ ျမင္မိတဲ့ ခိုင့္မွာေတာ့ အဘႀကီးကိုသာ သနားေနမိသည္။

ေဆးယူၿပီး သူတို႔ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း ခိုင့္မ်က္လံုးထဲ မ်က္ရည္ေတြေဝ့ေနေသာ အဘႀကီးပံုရိပ္ကား ေဖ်ာက္မရ။ မိဘေမတၱာေက်းဇူးတရားကိုမွမေထာက္ အလုပ္ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ေနေသာ အန္တီႀကီးကိုသာ အလိုလိုေနရင္း စိတ္တိုေနမိသည္။ ေငြႏွင့္အလုပ္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကေတာ့လည္း မိဘေတြက အလိုလိုေနရင္း အပယ္ခံဘဝ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲေပါ့။ ခိုင္ၾကာၾကာေတြးေနခ်ိန္ မရလိုက္။ လူနာေတြထပ္ေရာက္လာျပန္သျဖင့္ အလုပ္ထဲ အာ႐ံုနစ္သြားသည္။ လူနာရွင္းသြားလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္အလို။ စာအုပ္ ျပန္ဖတ္မည္အလုပ္ လူနာက ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ အသက္ ၅ဝ ခန္႔ရွိမည့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ခါးကိုကုန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း နာက်င္ေနဟန္။ ေဘးတြင္ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ခန္႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေဖးေဖးမမ တြဲလာသည္။

''ကဲ ထိုင္ၾကပါဦး ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

''ဆရာမရယ္ ကြၽန္မက ကုန္စိမ္းေရာင္းတာပါ။ မေန႔က ေစ်းေတာင္းမလိုက္တာ အေလးခ်ိန္လည္းစီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ခါးထဲက တအားနာလာတာပါ။ နည္းနည္း နည္းနည္းနဲ႔ စနာေနတာေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆရာမ။ မေန႔ကမွ ပိုဆိုးသြားတာ''

ေရာဂါသိရၿပီျဖစ္၍ ခိုင္သိခ်င္တာေတြ ထပ္ေမး၊ စမ္းသပ္စရာရွိတာ စမ္းသပ္ရသည္။ ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ားကို ရွင္းျပရင္းလူနာအား ေလာေလာဆယ္ အေလးအပင္ မမဖို႔၊ အနားယူဖို႔ ေျပာျပရသည္။

''အေမ့ကို အနားယူဖို႔ေျပာပါတယ္ ဆရာမရယ္။ အေမကေခါင္းမာတယ္။ ေျပာမရဘူး'' ေကာင္ေလးက ဝင္ေျပာသည္။

''ကြၽန္မကလည္း အိမ္စားဝတ္ေနေရးက်ပ္မွာစိုးလို႔ ပါ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္မတို႔က တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာရယ္။ အိမ္မွာက အငယ္သံုးေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားဆံုးၿပီးကတည္းက ႐ုန္းကန္လာရတာ။ ဒီသားႀကီးကို အားကိုးရေပလို႔ေပါ့ ဆရာမရယ္။ ခမ်ာမွာလည္း ေက်ာင္းေတာင္မေနရရွာပါဘူး။ ဆန္စက္မွာ ဆန္အိတ္ ထမ္းၿပီး အိမ္စရိတ္ေထာက္တယ္။ သူလိမၼာေပလို႔ေပါ့ ဆရာမရယ္''

''ကဲပါ အေမရယ္။ ဒါေတြေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ အိမ္အတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔ သားရွိတယ္။ အေမေနေကာင္းဖို႔လို တယ္။ ေလာေလာဆယ္နားဖို႔လိုတယ္။ သားေျပာတာ နားမေထာင္ရင္ေတာင္ ဆရာမစကားေတာ့ နားေထာင္ပါ အေမရာ ...ေနာ္''

ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္လိမၼာတဲ့သားလဲ။ ခိုင္ေကာင္ေလးကို စိတ္ထဲမွခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။ ဟို အန္တီႀကီး နဲ႔မ်ားကြာပါ့ဟုေတြးေနမိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း သူတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိသည္။ အန္တီႀကီးကား ေငြေၾကးခ်မ္းသာပံု ရပါေသာ္လည္း အသိတရား၊ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါး လြန္းလွသည္။ ယခုေကာင္ေလးကား ငယ္ရြယ္ၿပီး ေငြ ဆင္းရဲရွာေသာ္လည္း အသိတရားမဆင္းရဲ ေက်းဇူးတရား သိတတ္လွသည္။ေၾသာ္... ေလာကႀကီးက တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ပါလားဟု ခိုင္ေတြးေနမိသည္။ ထိုေန႔ က ေကာင္ေလးအေမအတြက္ ခိုင္ေဆးဖိုးဝါးခ မယူလိုက္ ပါ။ ဒါနျပဳလိုက္သည္။ ခိုင့္ဒါနအတြက္ ဆုႏွစ္ခုေတာင္းခဲ့ပါသည္။

မိဘေတြ အပယ္ခံဘဝေရာက္ျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။ ေက်းဇူးတရားသိတတ္တဲ့ေကာင္ေလးလိုလူမ်ဳိးေတြ ေလာကႀကီးမွာ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္ပါေစဟူ၍။

အျပင္မွာ မိုးကတစိမ့္စိမ့္ရြာေနသည္။ လူနာကလည္း ရွင္းေနသည္မို႔ ေဆးခန္းထဲတြင္ ေဆးစာအုပ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ေနမိသည္။ ခိုင္တစ္ေယာက္ တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္မွဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းက ဒီေဆးခန္းေလးဖြင့္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ႔ေခ်ၿပီ။ ခိုင္၏ ေစတနာ ႀကိဳးစားမႈတို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားသူငါ အားထားရာ ေဆးခန္းေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

''အေဖတစ္ေယာက္ဟာေလ ဒီေလာက္ေလးျဖစ္တဲ့ဟာကို ေဆးခန္းပဲဇြတ္လာခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ အလုပ္က ပ်က္ရတဲ့ၾကား မိုးကမိ၊ ကြၽန္မေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အလုပ္ကထပ္ပ်က္ရဦးမယ္''

ကားရပ္သံ၊ ကားတံခါးဖြင့္သံတို႔ႏွင့္အတူ မေရွး မေႏွာင္း စကားသံတို႔ေၾကာင့္ ခိုင္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ပါးစပ္မွ ပြစိပြစိေျပာဆိုေရရြတ္ကာ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ဝင္ လာသည့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ေဘးတြင္ အသက္ အေတာ္ႀကီးဟန္တူသည့္ အဘႀကီးတစ္ေယာက္ကို တြဲလာ သည္။ အဘႀကီးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္။ ေဆးခန္းအကူ ညီမေလးက လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္လုပ္ေပးၿပီး ခိုင့္စားပြဲ ဆီသို႔ လာေပးသည္။

''အဘေရ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေျပာပါဦး''

''ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ ရယ္။ ရင္က်ပ္လို႔တဲ့ေလ။ ရင္က်ပ္တာကေတာ့ အစား မွားရင္ျဖစ္တတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရင္ ေပ်ာက္မွာပဲကို။ အခုေတာ့ မအားတဲ့ၾကား က.....''

''ကြၽန္မ လူနာကိုေမးေနတာပါရွင္။ အန္တီ့ကို ေမး ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး''

ခိုင္စိတ္တိုတိုႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ထိုအန္တီႀကီး စကားတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ပံုမေပၚ။

''ကဲ အဘ ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာပါဦး''

''ဆရာမေလးရယ္ အဘက ရင္က်ပ္ေရာဂါအခံရွိ သကြဲ႕။ ေပ်ာက္ေနတာၾကာပါၿပီ။ အခု ျပန္ျဖစ္တာ။ ရင္က်ပ္လာရင္ အသက္ရွဴရခက္၊ အေနရခက္ၿပီး မခံစား ႏိုင္လို႔ပါကြယ္။ အဲဒါ တိုင္းရင္းေဆးေလး ေသာက္ခ်င္လို႔ ပါ ဆရာမေလးရယ္''ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာေနရွာ ေသာ အဘႀကီးကို သနားသြားမိသည္။

''ေသာက္ရမွာေပါ့အဘရဲ႕။ ေဆးေတြ ေပးလိုက္မယ္ ေနာ္။ အဘသက္သာသြားမွာပါ''

အဘႀကီးအား အားေပးႏွစ္သိမ့္လိုက္ၿပီး ေရာဂါ ရာဇဝင္ေကာက္ယူၿပီး သိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းရသည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေမးျမန္းစမ္းသပ္ၿပီး ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ား ကို ရွင္းျပရသည္။

''ဒီကဘာေတာ္သလဲ''

''သမီး''ေျဖပံုက ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္။ ဘယ္လိုမွ ဘဝင္ က်စရာမရွိ။

''အဘကို ေဆးပံုမွန္ေလးတိုက္ပါေနာ္။ အဘက အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ေဆးေသာက္ဖို႔ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ အန္တီတို႔က ေဆးကိုအခ်ိန္မွန္ေလး တိုက္ေပးပါ'' ကြၽန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုဆြဲဆန္႔၍ေျပာလိုက္သည္။

''ကြၽန္မတို႔က အလုပ္သိပ္အားတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမရဲ႕။ အလုပ္က သိပ္႐ႈပ္တာ။ အခုေတာင္ မနည္းအလုပ္ပ်က္ခံၿပီး လာရတာ''

အို...ဘယ္လိုသမီးမ်ဳိးပါလိမ့္။ ခိုင္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ ကိုယ့္မိဘကို ေဆးတိုက္ဖို႔ေတာင္ မအားေတာ့ဘူး တဲ့လား။

''ရပါတယ္ ဆရာမေလးရယ္။ အဘ မွတ္မိပါတယ္ကြယ္။ ေဆးလည္း ပံုမွန္ေသာက္ပါ့မယ္''

မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာေနရွာေသာ အဘႀကီး၏ မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေဝ့တက္လာတာကို ထိုအန္တီႀကီး မျမင္ေပမယ့္ ျမင္မိတဲ့ ခိုင့္မွာေတာ့ အဘႀကီးကိုသာ သနားေနမိသည္။

ေဆးယူၿပီး သူတို႔ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း ခိုင့္မ်က္လံုးထဲ မ်က္ရည္ေတြေဝ့ေနေသာ အဘႀကီးပံုရိပ္ကား ေဖ်ာက္မရ။ မိဘေမတၱာေက်းဇူးတရားကိုမွမေထာက္ အလုပ္ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ေနေသာ အန္တီႀကီးကိုသာ အလိုလိုေနရင္း စိတ္တိုေနမိသည္။ ေငြႏွင့္အလုပ္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကေတာ့လည္း မိဘေတြက အလိုလိုေနရင္း အပယ္ခံဘဝ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲေပါ့။ ခိုင္ၾကာၾကာေတြးေနခ်ိန္ မရလိုက္။ လူနာေတြထပ္ေရာက္လာျပန္သျဖင့္ အလုပ္ထဲ အာ႐ံုနစ္သြားသည္။ လူနာရွင္းသြားလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္အလို။ စာအုပ္ ျပန္ဖတ္မည္အလုပ္ လူနာက ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ အသက္ ၅ဝ ခန္႔ရွိမည့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ခါးကိုကုန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း နာက်င္ေနဟန္။ ေဘးတြင္ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ခန္႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေဖးေဖးမမ တြဲလာသည္။

''ကဲ ထိုင္ၾကပါဦး ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

''ဆရာမရယ္ ကြၽန္မက ကုန္စိမ္းေရာင္းတာပါ။ မေန႔က ေစ်းေတာင္းမလိုက္တာ အေလးခ်ိန္လည္းစီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ခါးထဲက တအားနာလာတာပါ။ နည္းနည္း နည္းနည္းနဲ႔ စနာေနတာေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆရာမ။ မေန႔ကမွ ပိုဆိုးသြားတာ''

ေရာဂါသိရၿပီျဖစ္၍ ခိုင္သိခ်င္တာေတြ ထပ္ေမး၊ စမ္းသပ္စရာရွိတာ စမ္းသပ္ရသည္။ ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ားကို ရွင္းျပရင္းလူနာအား ေလာေလာဆယ္ အေလးအပင္ မမဖို႔၊ အနားယူဖို႔ ေျပာျပရသည္။

''အေမ့ကို အနားယူဖို႔ေျပာပါတယ္ ဆရာမရယ္။ အေမကေခါင္းမာတယ္။ ေျပာမရဘူး'' ေကာင္ေလးက ဝင္ေျပာသည္။

''ကြၽန္မကလည္း အိမ္စားဝတ္ေနေရးက်ပ္မွာစိုးလို႔ ပါ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္မတို႔က တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာရယ္။ အိမ္မွာက အငယ္သံုးေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားဆံုးၿပီးကတည္းက ႐ုန္းကန္လာရတာ။ ဒီသားႀကီးကို အားကိုးရေပလို႔ေပါ့ ဆရာမရယ္။ ခမ်ာမွာလည္း ေက်ာင္းေတာင္မေနရရွာပါဘူး။ ဆန္စက္မွာ ဆန္အိတ္ ထမ္းၿပီး အိမ္စရိတ္ေထာက္တယ္။ သူလိမၼာေပလို႔ေပါ့ ဆရာမရယ္''

''ကဲပါ အေမရယ္။ ဒါေတြေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ အိမ္အတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔ သားရွိတယ္။ အေမေနေကာင္းဖို႔လို တယ္။ ေလာေလာဆယ္နားဖို႔လိုတယ္။ သားေျပာတာ နားမေထာင္ရင္ေတာင္ ဆရာမစကားေတာ့ နားေထာင္ပါ အေမရာ ...ေနာ္''

ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္လိမၼာတဲ့သားလဲ။ ခိုင္ေကာင္ေလးကို စိတ္ထဲမွခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။ ဟို အန္တီႀကီး နဲ႔မ်ားကြာပါ့ဟုေတြးေနမိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း သူတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိသည္။ အန္တီႀကီးကား ေငြေၾကးခ်မ္းသာပံု ရပါေသာ္လည္း အသိတရား၊ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါး လြန္းလွသည္။ ယခုေကာင္ေလးကား ငယ္ရြယ္ၿပီး ေငြ ဆင္းရဲရွာေသာ္လည္း အသိတရားမဆင္းရဲ ေက်းဇူးတရား သိတတ္လွသည္။ေၾသာ္... ေလာကႀကီးက တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ပါလားဟု ခိုင္ေတြးေနမိသည္။ ထိုေန႔ က ေကာင္ေလးအေမအတြက္ ခိုင္ေဆးဖိုးဝါးခ မယူလိုက္ ပါ။ ဒါနျပဳလိုက္သည္။ ခိုင့္ဒါနအတြက္ ဆုႏွစ္ခုေတာင္းခဲ့ပါသည္။

မိဘေတြ အပယ္ခံဘဝေရာက္ျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။ ေက်းဇူးတရားသိတတ္တဲ့ေကာင္ေလးလိုလူမ်ဳိးေတြ ေလာကႀကီးမွာ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္ပါေစဟူ၍။