Cəlilin hekayəsindəki kənd.

İndi yazını başlamadan öncə kəndimizin abu-havasını komputer üzərinə gətirməyə çalışacam. Hava demiş, bizim kəndin havası digər kəndlərin havasına bənzəməz. Yayı isti olub, qışı soyuq olan 120 daxmadan ibarətdir. Daxma yaxşı səslənir, ev təzə sözdü, adamın dilinə yatmır. "Daxma" əsil kənd sözüdür, elin-obanın sözü. Ev deyəndə mənim ağlıma şəhərin hündür göydələnləri gəlir, kibrit qutusu kimi bir-birinin üzərinə yığılmış evlər. Məsələn, kənd adamı şəhərə gələndə üç gündən artıq şəhər mühitinə alışa bilmir, evin divarları sıxır insanı. Hələ şəhər evlərinin tualeti bir başqa cəhənnəm əzabıdır. Heyif deyil kənd, meşələr, ormanlar, o kol sənin, bu qayalıq mənim. "O yaşıl ağacın altı bizimdir" misalı.

İndi bizim Cəlili oxumayan insanlara necə anladım ki, bizim kənd həmin o Cəlilin təsvir etdiyi kənddən fərqlənmir, 21-ci əsrdə olmasına baxmayaraq Cəlilin anlatdığı 19-cu əsir Azərbaycan kəndini sillə-təpiyinin altına salıb döyər, əzişdirib suyunu "Dəstəmaz" çayına axıdar. Çayımızın adı "Dəstəmaz" olmasına çox da takılmayın, biz kənd dinsiz, imansız kənddi. Deyir, Allahın belə yadından çıxarıb, unutduğu kənddir. Unutqanlıq tək insanlığın fitrətində deyil ki, allah da mələksiz azar dünyada. Sonuncu fikir mənim deyil.

Kəndimizi belə yıxıb-sürüməyimə baxmayın ha, sevirəm torpağımın hər daşını, qayasını. Nə qədər də pafoslu bir fikir oldu. O vaxtları nənəm deyirdi ki, bir insan altı ay harada yaşasa orası onun vətənidir. Daşa, qayaya sevgi, yurda məhəbbət şairlərin uydurduğu bir məvhumdur. Daşla qaya, yurdla yuva qafiyəyə yaxşı düşür. İndi adamın imkanı ola, bədahətən kəndimizə şeir qoşa, mahnı bəstələyə.

Yurdum, yuvam, ey əziz kəndimiz,
Azad, abad , ay gözəl kəndimiz.
Gözəl olur səndə yay, qış, bahar...
Yaşıl meşəli, ömrüm nəşəli
Sevirəm səni, gözəl kəndimiz...

Yuxarıdakı "azadla ilə abad"ı çıxsaq bizim kəndi sevmək olar.