Mevrouw Van de Berck / Herfst

Us Dutchies are said to be very good at speaking English. Although that could be debated in my opinion, I noticed that almost all Dutch Steemians write their posts in English.

Makes sense, of course, because it multiplies their audience immensely. And mine for that matter.

But today I have decided to start publishing some of my posts in the Dutch language:

1. So that once Steemit starts growing exponentially curious Dutchies will also be able to find posts in their own language.
2. So that I can publish the stories I have written in my mother tongue without having to constantly translate them in English first.

So for you Dutchies out there (Flandrians too!): hier is mijn eerste Nederlandse bijdrage aan Steemit. Ik ben groot fan van ZKV's en iets langere korte verhaaltjes.

Dat is ooit begonnen met de columns van Simon Carmiggelt van wie ik inmiddels bijna alle Bruna-uitgaven in bezit heb. Als hommage aan hem is mijn eerste Nederlandse bijdrage op Steemit dan ook in zijn traditie geschreven.

---

Herfst

Kijk, daar is mevrouw Van de Berck weer. Ik heb haar al een tijd niet gezien. Misschien is ze ziek geweest.

Ik houd de deur voor haar open en verwelkom haar. Ze schuifelt breekbaar en verkleumd langs me met de onverwoestbare zwarte leren tas aan haar arm. De stok in haar hand mist ternauwernood de fles op het hoekje van de provisorische verhoging voor de kassa.

Ik snel voor haar uit naar de kant-en-klaarvitrine en kijk dan in haar kleine oogjes. Ze is net wakker, verwarde haren. “Wat heb je vandaag allemaal voor me, jongen?”

Opgetogen begin ik aan een uitleg van alle maaltijden. Maar ze gaat de ravioli met pesto rosso-roomsaus nemen. Ook haalt ze zo uit haar tas een lege wijnfles tevoorschijn. Of ik die nog voorradig heb want je leeft maar één keer en er zijn toch geen kinderen om iets aan te vererven. En dan pak ik - “Voor u altijd, mevrouw Van de Berck” – zo’n fles van € 32,00 die ik alvast voor haar openmaak. Dat lukt haar niet, “die strakke kurken”.

En koekjes. De originele Grisbì zandkoekjes met vulling. Vaak neemt ze drie pakken. “Voor de visite,” zegt ze dan.

Vroeger veel door Europa gereisd. Al in de jaren vijftig. Met haar man. Spanje, Italië, Zwitserland, Oostenrijk. Altijd heerlijk eten en goede wijn. Terrasjes in Saint Tropez en varen op een boot.

“O, dat was een verrukkelijke tijd,” heeft ze me eens toevertrouwd. "Nee, niet sinds mijn man overleed, wel nog een keer naar Zandvoort geweest met een buurvrouw. Toch wel jammer ja... Maar nee. Al zesentachtig hoor!"

“En dan hebben we hier nog de gestoomde boontjes met pecorino en salsa verde en de broccoli met ricotta en zongedroogde tomaatjes, maar u bent niet van de groene groenten dus daar zal ik u niet mee vervelen. U hebt altijd de ravioli met pesto rosso roomsaus, zal ik die maar doen? En een stukje bosbessentaart?”

Mevrouw Van de Berck kijkt me bevestigend aan en vraagt – hoe had ik het kunnen vergeten! – ook nog om zo’n stukje kaas, die die ze zo lekker vindt.

Als ik de Taleggio met de half ontkurkte fles en de andere lekkernijen in haar tas heb gestopt, haal ik haar portefeuille eruit, betaal haar schade en loop voor haar uit naar de zware deur.

“Nou, tot morgen, mevrouw Van de Berck."
"Bedankt voor je hulp, jullie zijn goeie jongens.”

Met een paar stappen ben ik weer achter de toonbank. Wie ik dan kan helpen. Terwijl ik een bakje pak voor de gemalen parmezaan steekt het oude dametje de donkere straat over.