Jeżowa klamra

W nocy z 1 na 2 czerwca zakończyliśmy ewakuację Królestwa Bez Kresu. Wszystko udało się przenieść do post-eskejprumu po drugiej stronie Al. Piłsudskiego. A w zasadzie - prawie wszystko, bo na miejscu został już tylko sztandar KBK. Wciąż wisi przy oknie. Jutro go wyprowadzę.

Królestwo jest puste. Zupełnie jak w czerwcu 2015 roku, kiedy to uroczyście zostało otwarte. Wtedy gołe, białe ściany były znakiem nadchodzącej i pełnej nadziei przyszłości. Dziś to nieco przygnębiający widok. Bądź co bądź były one świadkami 4 lat działania. Żal je opuszczać (pomimo wiecznej zimy i innych problemów).

Kamil buduje dom dla rodziny jeży.

Nie ma przypadków, są tylko znaki. Tuż przed otwarciem Królestwa Bez Kresu na dziedzińcu pojawiła się rodzina jeży. Kamil zbudował im schronienie, które zostało odpowiednio oznaczone. Niedługo po otwarciu jeże zniknęły. Przez 4 lata nie widziałem na dziedzińcu ani jednego...

...do dziś. To znamienne, że jeże pojawiły się tuż przed otwarciem Królestwa i tuż przed jego zamknięciem. Ot, taka klamra rozpoczynająca i kończąca pewien rozdział. I tylko wiersze Herberta są inne. Rozpoczęliśmy "Przesłaniem Pana Cogito". Zakończymy "Bajką o gwoździu"...

Nocny jeż żegna KBK.

Z braku gwoździa upadło królestwo
– poucza mądrość nianiek – lecz w naszym królestwie
od dawna nie ma gwoździ nie ma i nie będzie
ani tych małych zdatnych by przybić obrazek
do ściany ani dużych którymi zamyka się trumnę

a mimo to lub może właśnie dzięki temu
królestwo trwa i nawet budzi podziw innych
jak można żyć bez gwoździa papieru i sznurka
cegły tlenu wolności i czego tam jeszcze
widocznie można skoro trwa i trwa

ludzie mieszkają u nas w domach nie w pieczarach
dymią fabryki w stepie przez tundrę pociąg jedzie
i beczy statek na zimnym oceanie
jest wojsko i policja pieczęć hymn i sztandar
na pozór wszystko jak na całym świecie

tylko na pozór bo nasze królestwo
nie jest tworem przyrody ani tworem ludzkim
niby trwałe wzniesione na kościach mamutów
w istocie słabe jakby zatrzymane
między czynem a myślą bytem a niebytem

upada liść i kamień to co jest realne
lecz widma żyją długo uparcie na przekór
wschodom zachodom słońca obrotom ciał niebieskich
na pohańbioną ziemię padają łzy rzeczy