Leonardo da Vinçi

Belli bir insana benzemez, yirmi uç yaşindan buyuk gözükür.
Yüzü, Leonardo'nun bu portreden ónce yaptigi ve Sonra

yapacaği resim ve eskizlerdeki Bakire Meryem'in ve Azizee

Anna'nin yüzünü anımsatır. Italyanca sözcük giocondo' yu
(güleç) hatırlatan gülüşü, sanki ona ait değilmiş gibidir;
Lisa'nın, Leonardo'nun 16. yüzyıldaki ilk atölyesinde yapilm1
neredeyse tùm azize resimleriyle paylaştiği bu niteliği,
Leonardo'nun sanatının ayırt edici ózelliklerinden biridir.
Leonardo Lisa 'nin ellerini boyarken düpeduz hem Cecilia
Gallerani'de hem de The Last Supper'daki Havari Filipus'ta
kullandığı sağ elin taslağını yeniden kullanmıştır.

Leonardo'nun resmi asla teslim etmeyişi şaşırtici değildir.
Lisa ve kocası Lisa'ya benzemediği için resmi kabul
etmemiş olabilir; bunun kadar olası olan başka bir nedense

Leonardo nun resmi asla bitirmemiş olmasidir. Bir tür ebedi
deneymişçesine Leonardo resmin üzerinde çalışmaya devam
etti. 1519'da Fransa'da öldüğünde bile resim hâlâ Leonardo'nun
elindeydi.

Tabloda büyüleyici olan şey, Leonardo'nun sfumato ile yaptiği
deneylerde kullandığı yöntemdir, bunu bir taklit olarak görme
biçimimizi bir adim õteye, neredeyse mistik bir etkiye taşir.
Tablo artık şeyler ve resimdeki kişi hakkında değil, onlardan
yansıyan 1şık hakkındadır. Etrafinda tütsüler yanan kilise
ikonaları gibi, hepsi ya gölgeye ya da dumana bürünmüştür.