Saate baktım 19.09. Pencereden dışarıyı seyrederken, bahçede ki iki tavuk, bir horoz gözüme çarptı. Hayvanları sevdiğimden midir nedir, onları seyrederken büyük bir keyif aldım. Diğer taraftan insanların akşam üstü işten çıkıp evlerine veya bir yerlere yetişmeye çalışmalarına şahit olurken bir den sol tarafımdan sanki biri farlarını çakmış sellektör yapıyor, sanki biri çok güçlü bir lazerle beni aydınlatıyormuş gibi hisse kapıldım.

Kafayı çevirdim, birde ne göreyim.

İleride bir parlaklık, bir nur. (Recep İvedik filminde rüyada gelen beyazlar içindeki sakallı dedeyi görmedim, merak etmeyin kimse bana gel evladiiim, gel evladiiiim, falan da demedi)

Aman Allah’ım gözüm kamaşmıştı.

Yaklaşık 7,5 senedir işyerimiz burada ama inanın insan dikkat etmeyince karıncada ki güzelliği bile farkedemiyor.
İşte benim de ilgimi cezbeden bu muhteşem güneş batımı.

Baktığınız zaman sarının tüm tonlarını, kırmızının ise büyük bir kısmını içinde barındıran yaratıcının eşsiz şaheseri.

Arkasından baktım, baktım, baktım. El sallamak isterdim ama etrafta görenler deli der diye yapmadım.
Hani tutup gitme, biraz daha kal desem olmaz. Dünyanın öbür ucundaki insanların ne umutlarını, ne hayallerini, ne sabahlarını, nede güneşlerini çalmaya hakkım olmadığını düşünerek onu da yapamadım.

Şimdi siz diyeceksiniz ki ne var bunda bırak gitsin, nasılsa yarın yine gelir akşam olunca yine gider. Öbürgün tekrar geliiiiiiiir, tekrar gideeeeeeer. Döngü böyle devam edeeeer.

Peki ne garantimiz var arkadaşlar.
Ya gelmezse, ya bir daha beni göremeyeceksin der gibiyse, ya artık senin güneşin battı sen karanlıklara mahkumsun derse.

Yani ömrümüz biterse !!!

Dedim ya arkadaşlar. Güneş battı, gitme dedim, kal dedim ama beni dinlemedi. Battı, hem de yüreğime, hem de kalbime….

Gitti, madem gitti. Niye giderken benimde ömrümden bir gün daha alıp gitti.

Yaşlanıyor muyum acaba, orta yaş sendromuna mı girdim, ya da girmek üzereyim. (bununla ilgili de bir post yazsam mı?)

Şair diyor ya;
Yaş otuzbeş, yolun yarısı
Benim 37. (Abi, biz yolu çoktan yarılamışız da, haberimiz yok.)

Ya yarın yoksa !!!

Eğer gidebiliyorsanız gidin, olmadı telefon açın. “Seni Seviyorum” deyin.
Belki yarın geç olabilir, belki yarın olmayabilir.

Bunu demek için bir bahane aramayın. Annenize, babanıza velhasıl büyüklerden başlayıp eşinize, çocuklarınıza bile “Seni Seviyorum” deyin.

Bütün bu duygu seli içinde, eğer olurda unutmazsanız, bunları hatırlattım diye bu fakire de bir Allah Razı Olsun deyin.

Rabbim size de bize de hayırlı ömürler nasip etsin.

Not 2: Yazı daha uzundu ama sizi iyice bunalıma sokmamak için bu kadar yeter diye düşündüm.
Not 3: Fotoğraflar LG G4 H815P 32GB ile çekildi. (foto koyan arkadaşlar altına ne ile çekildiğini uzun uzun yazıyorlar ya, ben de hep yazmak istemişimdir)

Okuduğunuz için teşekkürler.