Een huis vol leven
Een huis vol leven, een grote boerderij.
Pa, ma, 3 zonen, 2 dochters plus aanhang.
Sommigen getrouwd, sommigen verloofd, sommigen zwanger.
Een aantal aan het bouwen, hun nieuwe huis.
Allemaal een goede baan.
Er is bezoek, tv staat aan. 2 zoons gaan naar bed
want ze moeten vroeg opstaan.
Er wordt gedronken, er wordt gepraat, er wordt gelachen, het wordt al laat.
Ik kan het weten, ik was erbij, daar in die grote boerderij.
Soms kom ik daar nog en bel dan aan, het duurt even, een lichtje gaat aan.
Een oud gezichtje kijkt door het raam, ze lacht, ik voel een traan.
Dat huis vol leven, daar is niet veel van overgebleven.
Een klein vrouwtje, opent de deur, heel alleen is ze maar.
Nog een beetje slaperig, ze zat in de grote stoel, verder zonder doel.
De tv staat hard, ze hoort niet goed. Maar ik weet nog wel, toen dat kabaal.
Helaas is dat vervangen, de stemmen klinken niet meer.
Ssst Enrique, nu begint het journaal.
Misschien is het fijn om eindelijk geen doel meer te hebben. Heel.herkenbaar: sssst het journaal
Misschien wel Kitty. Maar het is zo raar om daar nu te zijn, de 'spoken' uit het verleden alleen nog in gedachten, de beelden en het geluid, de drukte altijd...
Het klinkt alsof er een stukje mist.. dat stukje van afbouwen naar rust en stilte
Ja, dat is ook zo... Maar ik wou juist een groot contrast neerzetten, zoals dat soms ook ineens voelt als de herinneringen weer komen... Misschien had ik een regel over kunnen slaan na de zin in het midden die eindigd op 'boerderij'?
Wat een mooi en ontroerend stukje!
Herkenbaar ook wel.
De vergankelijkheid der dingen, situaties....
Alles gaat voorbij, de mooie herinneringen blijven, maar kunnen ook pijnlijk confronterend zijn.
Dank je wel! Dat heb je mooi omschreven en dat is een goede conclusie!!
mooi geschreven Enrique.....
Ik herken het