Çiçekçinin Adı: ADIN...

“Yol ayrımındaki çiçekçinin adı, adın. Çiçekçi bana yakın. Ülkenin en doğusuyla en batısı, en kuzeyiyle en güneyi bile yakın. Yakın ki bu mesafenin bir izahı var.
Aramızdakinin yok.
Ve hiç aramız yok... ”

Yazmayacağım. Yazdığım düzinelerce mektubun gittiği yer: komodin çekmecesi! Bunun da yeri ora olacaksa anlamı var mı yazmamın? Okumayacaksan, bilmeyeceksen sana dair cümleler kurulduğunu şehrin ben köşesinde... Anlamı yok. Ne var ki sığınabileceğim? Ne kaldı ki? Hiçbir şey. Yazacağım. Kalemim beni anlar, hatta belki komodin çekmecesi bile... Sen anlama.

“Saçlarının uçları kırılmıştı, söylenip durdun. Güneş, rüzgar, soğuk, sıcak... Düşmanındı hepsi. İmkanım olsaydı eğer, daha büyük şeyleri kırdığını göstermek isterdim sana. Belki rüzgarı affedersin diye. Bilirsin, severim. Saçlarını da severdim aslında, kısacık kestirseydin dahî. Sorsaydın muhakkak söylerdim. Sormadın.”

Yazmayacağım. Bir gün bu mektupları bulursan cümlelerime değil imla hatalarıma takılırsın çünkü. Önemi var mı, virgülün hangi kelimeden sonra geldiğinin?
Anlatım bozukluğumun ya da
anlayışsızlığın karşısında?
Önemi yok.
Benim de önemim yok.
Bu şehrin her kaldırımında ayak izlerini görüyorum. Ve hiçbirinin yanına denk getiremiyorum ayak izimi.
Bak, yine en çok sen gidiyorsun bir yerlerden.
Ben kalıyorum.

Eleadora / 03'15