ඇසල පෝය

ඇසල පෝය දවසේ අපි හැමෝම ගෙදර හිටියේ. ඉතින් ඊට කලින් දවසෙම අම්මා කිව්වා අපි කාලෙකින් කොහේවත් කට්ටිය එක්ක යන්න බැරි උන නිසා ඇවිදින්න යමු කියලා. මන් සාමාන්‍යෙන් හරි කම්මලී එලියට බැහැල යන්න ලේසියෙන්. විශේශෙන් පෝය වගේ සෙනග ගැවසෙන දවස් වල පන්සල යන්න. මන් පන්සල් යන්න ආස හිත නිදහස් වෙන ගතියට ගොඩක්ම. ඒත් සෙනග එක්ක ඉද්දී ඒ සුවය ලැබෙනවා අඩු නිසා මන් ආස නිකන් දවසට යන්න. ඒත් නිකන් දවසට යැවෙන්නෙ නැති නිසා සෙනග හිටියත් යන්න.

පන්සල් කියන වචනෙට වඩා අම්මා මාව කැමති කරගන්නද කොහේ කිව්වා දන්සලුත් ගොඩක් තියෙනවා කියලා. මන් හරී ආසය් ඒවාට යන්න ලැජ්ජ උනාට. අදහස තිබුනේ පන්සලකට ගිහින් දන්සල් තිබුනොත් වැදලා පොඩ්ඩක් ඇවිදලා එන්න. ඒත් යන්නේ මොන පන්සලටද කියලා ගෙදරින් එලියට බහින්න කිට්ටු වෙනකන්ම සංවාදය තිබුනා.

යන්න යෝජනා උනේ එක්කෝ වතුරවිල පන්සලට. නැත්තන් දුටුගැමුනු විහාරයට. දුටුගැමුනු විහාරයට යන්න ඕන උනේ වැඩියෙන්ම තාත්තාටය් අම්මාටය්. යෝදයෝ බලන්න. ඒත් ඒකට වඩා අනිකට කැමති උනා තරුන පරම්පරාව. අන්තිමට අම්මත් කිව්ව නිසා අපි වතුරවිල පන්සලට ගියා.

ඒක හරි නිස්කලන්ක පන්සලක්. වෙන දවසට තව නිස්කලන්ක ඇති. ගලෙන් අබපු ලොකු බුද්ද ප්‍රතිමාවක් තියෙනවා. ඒකෙ ටික වෙලාවක් වැදපුදා ගෙන අපි ආපස්සට එන්න හදද්දි තාත්තාට ඕන උනා යෝදයෝ ඉන්න පන්සලට යන්න. ඉතින් ඒ ආසාඅත් පුරවන්න අපි එහෙත් ගියා.

ඒ යන අතරමගදි අපට රොටි දන්සලක් හම්බ උනා. ඒකෙ පෝලිමත් අඩු නිසා රොටියක් කන්න අපි අමතක කරේ නෑ.

යෝදයෝත් බලලා ඉවරවෙලා අපි ගෙදර ආවා. එන ගමන් කොහෙන් හරි නාන්න කට්ටියක් ඇදුනුත් අරන් ගියා. ඒත් නාන්න උනේ නැහැ.

එදා හරි ලස්සන දවසක්. ඉදල හිටලා වත් ගෙදර අය එකතු වෙන එක කොච්චර හොදද. එකතු වෙලා ඒකාකාරී ජීවිතේට පොඩි වෙනසක් කරන එක කොච්චර හොදද.