ගෙදරට | 5% to SL Charity

මතක ඇති කාලෙක වැඩියෙන්ම කට්ට කෑව දවස ඒ. ඒක ජීවිතේටම වැඩියෙන් කට්ට කෑව දවස වෙන්න පුලුවන්. ඒ තමය් පහුගිය දොලොස් වෙනිදා. ඒ ගෙදර එන්න ගිහින්.

කැම්පස් ගිහින් ඒ වෙද්දි සති තුනක් වෙලා තිබුනේ. ඊට කලින් එන්න හිතන් හිටියත් ඇදිරි නීතියය්පට පැවරිල තිබුන වැඩ ගොඩකුය් ගෙදර එන්නෙ නැති වෙන්න හේතු උනා. වෙනදාට නම් මන් හැම සතියෙම ගෙදර ආවත් දැන් බස් ගාස්තු වල වැඩි වීම වගේම යන්න එන්න ගියාම ලොකු වෙලාවක් වැය වීම මන් එක්ක ඉන්න දුර ඉදන් එන යාලුවන්ට මට වඩා බලපෑව නිසාම ඒ අය මැදදි ගෙදර නොයා පෝයට ගිහින් වැඩි දවසක් එක දිගට ගෙදර ඉන්න හිතන් හිටියේ. ඒත් ඒක කල් ගියේ මේ ඇදිරි නීතිය වගේම රටේ තිබුන තත්වේ නිසා.

කොහොම හරි ඉඩක් ලැබුන දවසෙම අපි ගෙදර එන්න හිතන් ආවා. එදා ඇදිරි නීතිය උදේ 7ට අයින් කරලා නැවත හවස 2ට දාන්න යෙදිල තිබුනේ. ඉතින් අපි ට තිබුනේ පැය පහක්. අපි උදෙන්ම ලෑස්ති වෙලා ආවා. බෝඩිමේ ඉදන් එද්දිම පෙනුනා ඉන්න සේනාව. සෑහෙන ලමය් ගොඩල් එයාලගේ බඩු මලු උස්සන් ගෙවල් වල යන්න ලෑස්තිය. එතනට වෙලා ටිකක් වෙලා ඉදියත් බස් එකක් එන පාටක් තිබුනේ නෑ. අලුතින් එන අය බස් එනකන් බලන් ඉන්න එකය් බලන් ඉදල එපා උන අය ත්‍රීවීල් එකකින් ගිය එකය් තමය් උනේ. අපිටත් ටික වෙලාවක් ඉද්දි වැඩේ තේරුන නිසා තව පරක්කු වෙන්න බැරි නිසා අපිත් ත්‍රී වීල් එකක් අර්‍රන් ආව කටුබැද්දට.

කටුබැද්දේ ඉදපු සෙනග දැක්කම ගෙදර එන්න වෙන්නෙම නෑ කියලා මය් හිතුනෙ. එතන හිටිය බස් එකක්ම පුරවන්න පුලුවන් තරම් ලොකු සෙනගක්. එක බස් එකක් ආවා ඒ බස් එක ආනතවය් ආවේ. ඒක මෙතන නැවත්තුවේ වත් නෑ. ඒ තරම් සෙනග. එතන ඉදපු එනග එකා දෙන්නා යන්න ගද්දි සහ බස් එකක් නොඑන බව දැනෙද්දි අපිත් තීරනය කරා කොලබට ඇවිල්ල ආපස්සට එන්න. සති තුනකින් ගෙද්‍ර එන නිසා එන්නම ඕන කම තිබුනා ඒකය්. අපි මොරටුව පිටකොටුව බස් එකක නැගලා අපි ගමන් කල යුතු දිශාවට විරුද්ද පැත්තට ගාම්න් කරන්න ගත්තා. ඒ එද්දිම මන් බලන් හිටියා අපිට යන්න උවමනා උන අතට ගිය වහන. ඒත් ඒ අතර තිබුනේ එකම එක බස් එකය්. ඒකත් මොරටුවට යන එකක්. ඒකෙන් තේරුනා බස් කොච්චර අඩුඉද කියලා.

කොලබ ctb ස්ටෑන්‍ඩ් එකේ වගේම ප්‍රයිවට් එකෙත් බැලුවා මුල් එකේ විතරක් පැත්තට ඇලවුන එකම බස් එකක් තිබුනා අපට යන්න ඕන පාරේ යන. මුලු ස්ටෑන්ඩ් දෙකේම බස් ඉතා කීපයක් තිබුනේ. එවා අපි යන පාරේ ඒවා නෙවෙය්. මිනිස්සු නම් ඉදියා දෙනෝ දාහක් බඩු මලු උස්සන්. වෙනදට නගින්න නගින්න ගගා බලෙන්ම ගෙන්න ගන්න බස් ගොඩවල් එදා නෑ. ඒ බස් තීරුවම හිස්.

කෝම හරි පැය ගානක් ඉද්දි මොරටුව පිටකොටුව බස් එකක් කොලබ මාතර බස් එකක් විදියට දැම්ම. ඒකට ගාල්ලෙන් මෙහා නගින්න එපා කියද්දිත් අපි නැග්ග ගාල්ලට ටිකට් එක අරන් හරි ගෙදර එන්න හිතන්. ඒකෙත් ඇගිල්ලක් වත් ගහන්න බැරි වෙන්න සෙනග උන්නා. මට වාසනාවකට වාඩිවෙන්න ලැබුනත් හිටගෙන එන කෙනා පැය ගානක් තිස්සේ හිටන් එනවා දකිද්දි ගොඩක් අව්ල්. මට නැගිටල ටිකකට වාඩිවෙන්න දෙන්න උවමනාව තිබුනත් ඒකට ඉඩක් තිබුනේ නෑ ඒ සෙනග ගොඩේ.

හරි නම් කටුබැද්දෙ ඉදන් අම්බල්න්ගොඩට පැයය් විනාඩි හතලිස් පහක් යන්නෙ. ඒත් ඒ ගමනට මේ ලොකූ වටයක් යන්න ගිහින් අපට සෑහෙන්න් වෙලාවක් ගියා. මේ බස් එකේ සෙනග වැඩි නිසා ඒක ඉබි ගමිනින් ආවේ. මගේ ජීවිතේ හිමින්ම මේ පාරෙ ආව අවස්තාව. කොම හ්රි අන්තිමට අම්බලන්ගොඩදි බැහැගත්තා.

උදේ තේ උගුරක් වත් බීලා නෙවෙය් ආවෙ. ඉතින් ලොකු බඩගින්නක් මටත් තිබුනත් කටුබැද්දෙන් කමු කියලා කියද්දිත් මන් ප්‍රතික්ශේප කරපු නිසාත් පස්සෙ කොලබින් හරි කමු කිව්වත් ඒකත් නොසලකා ආවාත් ඒකෙ පසුතැවීම දැනුනේ බස් එකක් එනකන් පෝලිමේ වගේම බස් එක ආවම් බස් එකේ ඉද්දි ආව ලොකු බඩගින්න නිසා. ඊටත් වඩා දුක හිතුනේ මන් වාඩි වෙලා ඉද්දි හිටගන්න වත් ඉඩක් නැතුව එල්ලිලා බඩගින්නෙ ආව කෙනා දකිද්දි. ඒකත් මන් කන්න යන්න බෑ කිව්ව නිසා. බඩගින්න නිසාම බස් එකෙන් බැස්ස ගමන් පොඩි පොඩි කඩචෝරු වගයක් අරන් කෑව ගෙදර යනකන් ඉන්න බැරුව.

කොහොම හරි වෙලාවට කලින් ගෙදර එන්න පුලුවන් උනා. තාත්තා ආවා මාව ගන්න. එද්දි අම්ම වෙනදා වගේම ලොකු බත් පිගානක් වගේම මන් හැමදාම ඉල්ලන බොන්න දෙයකුත් සුදානම් කරන් ඉන්නවා. ඒ ටික කාලා බීල ගමන් මහන්සියට ඇදට වැටුන එකය් කරේ. ඔහොමය් කාපු ලොකුම කට්ටක් ඉවර උනේ.