අපි හැමෝම මැරෙන මිනිස්සු

ඉතින් හැමෝම පරිස්ස්මෙන් ඇති කියල හිතනව. අද ලියන්න යන්නෙ අපේ ජීවිතේ අපි කොහොමද ඇත්තටම ගෙවන්නෙ කියන එකට අදාලව. ඇත්තටම අපි කවදහරි දවසක මැරෙනව. කවුරුවත් අමරණීය නෑනෙ. ඉතින් අපි කරන කියන දේවල් තමයි අපිට දවසක මතකාවර්ජනයට හරි ඉතුරු වෙන්නෙ. ඉතින් අපි ඒ කරපු කියපුවත් අනිත් අයට හානිවෙන , කලකිරීමක් ඇතිවෙන විදියට කරපුවනම් ඔබ්ට ඒව මතක් කරා කියල සතුටක් සැනසීමක් ලැබෙන්නෙ නෑනෙ.ඉතින් අපි කරන දේවල් වලින් අපිටත් අනුන්ටත් සතුටක් සැනසීමක් තියෙනවනම් ඒක තමයි ගොඩක් වටින්නෙ.කෙනෙක් තවත් මනුස්සයෙක් ගෙන් ඔබ ගැන අහද්දි ඔහුට කිසි බයක් සැකක් නැතුව , "ආ එයා නම් හොඳ මනුස්සයෙක්" කියලහරි කියන්න පුලුවන්නම් ඒ ලැබෙන සතුට , පිලිගැනීම සල්ලි වලට ගන්න බෑ.ඉතින් ඉන්න ටිකකාලෙ එකිනෙකා අතර සහයෝගයෙන් , බෙදාහදාගෙන , එකිනෙකාට උදව්කරගෙන වගේම මනුස්සකම පෙර දැඩිකරගෙන ඉන්න පුලුවන්නම් ඒක තමයි වටිනම දේ.මේ තංගවේලුගෙ කතාවත් ඊට සමානයි. මේ කතාව තිබුනෙ නුවන් තොටවත්තයන්ගේ අකීකරු බිහිදොර කෘතියෙ.

තංගවේලු කියන්නේ දුප්පත් මුට්ටකර ගසන්නෙක්. 2010 දි ඔහුට හැදෙනවා දුර්ලබ පිලිකාවක් මුත්‍රා මාර්ගයේ. ඔහුට මුත්‍රා එක්ක අසීමිතව ලේ යනවා. ඉතින් ඔහුට ලේ දෙන්න වෙනවා ලේ යන තරමටම. නමුත් ඔහුගේ ලේ වර්ගය දුර්ලබයි. ඔහු හිටියේ පේරාදෙණිය ශල්‍ය වෛද්‍ය වාට්ටුවෙ. එක් උදයක ඔහුට ලේ දෙන්න අවශ්‍ය ලේ නැතුව අන්තිම පැකට්ටුව දෙන්න හදනකොට ඔහු වෛද්‍ය නුවන් තොටවත්තයන් ට කතා කරලා කියනව " සර්, ඕක පරිස්සම් කරලා තියන්න. මට ලේ දුන්න කියලා වැඩක් නැහැ. හෙට උදේ වෙද්දි ආයෙත් ලේ ඕනෑ වෙනවා. හදිසියේ බබෙක් හම්බෙන්න ඉන්න අම්ම කෙනෙක් ආවොත් ලේ ඕනෑ වෙලා එයාට දෙන්න මේ පැකට් එක තියාගන්න"

ජීවිතේ මෙහෙම දන් දෙන්න පුලුවන් මිනිස්සු හරි අඩුයි. තංගවේලු කියන්නේ එහෙම බෝධිසත්වයෙක්. සමාජයේ පහත් යැයි සම්මත මේ වගේ මිනිස්සු ලග අපි ලග නැති පොහොසත්කම් සෑහෙන්න තියනවා. අද ඉදන්වත් මිනිස්සු දිහා මනුස්සකමෙන් බලමු. තමන්ට හැකි විදිහට එකිනෙකාට උදව් කරගෙන ජීවත් වෙමු. මොකද අපි හැමෝම මැරෙන මිනිස්සු.