ගෙදර

ඉතින් හැමෝම පරිස්සමෙන් ඇති කියල හිතනවා.ව්භාගෙ ඉවර වෙලා සතියක් නිවාඩු හම්බුනත් ගෙදර යන එක පොඩ්ඩක් පස්සට දාන්න හිතුව. මොකද විභාගෙ නිසා කල් දාපු අසයිමන්ට් ටික මේ ඉන්න දවස් ටිකේ ඉවර කරගන්න ඕන නිසා. ගෙදර නොයා ඉන්න එක ගොඩක් අමාරුයි. ලොකුම හේතුවනම් කටට රහට අම්මගෙ අතින් හදන කෑම වේලක් කන්න හම්බෙනකන් පිස්සුවෙන් වගේ තමයි මෙහෙට වෙලා බලන් ඉන්නෙ. ඉතින් ඒක මගහැරෙනව කියන්නෙ හරි පාඩුවක්. අනිත් එක ගෙදර ඉන්න අනිත් මෝඩ හෝන්තුව එක්ක රන්ඩුවක් දාගන්නත් නැතුව ඉන්න එකත් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි. දැන් ඒවට තව අමතර හේතුවකුත් එකතු වෙලා. අලුත් සාමාජිකයෙක් ගෙදරට ඇවිල්ල නිසා ගෙදර ගියාම එයාව දාල එන එකත් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.

බලු පැටව් කොහොමත් චූටි කාලෙ ගොඩක් හුරතල්නෙ. මෙයාත් ඊට එහා. ළඟින් යන්න නෑ ඇවිත් කකුල හප හප සෙල්ලමට එනව. අතට ගත්තම හොදට ගුලි ගැහිල ඉන්නව අත දරුවෙක් වගේ. ඉතින් ගියපාර ගෙදර ගියාම එයාව දාල එන එක තමය් අමාරුම උනේ. මොකද ශේබි හිතුවට වඩා හිටපු අනිත් බලු පැටවුන්ටත් වඩා මගේ හිත ගත්තා. මෙහේ ආවත් දවස් දෙක තුනක් යනකන්ම ගොඩක් මත්ක් උනා ශේබිව. ඒත් මොකක් කරන්නද මොකෝ මෙහෙ අරන් එන්න කියලද. තාමත් අම්මට කෝල් එකක් ගත්තම ශේබි ගැන අහන්නත් අමතක වෙන්නෑ. ඉතින් ගෙදර යන්න වුනේ නැති එක ගැනනම් තියෙන්නෙ ලොකු දුකක්. මොකද ඊලග සෙම් එක පටන්ගත්තම කොහොමත් ගෙදර යන එක ලේසි වෙන්නෑ . ඒත් ඉතින් මේ වැඩ අත ඇරලත් බෑනෙ.කොහොමහරි කට්ටක් කාල මේක ඉවර කරගන්න ඕන නිසා හිත හදන් හැම එකටම හුරුවෙන්න සිද්ද වෙනව ටිකෙන් ටික.සිවිල් ඉන්ජිනියරින් වලට දැන් තියෙන තත්ත්වෙ දැක්කම ඔක්කොම දමල ගහල ගෙදර යන්න හිතෙන වාරත් එමටයි. ඒත් ඉතින් මේක හරියයි කියන මතේ තාමත් ඉඳගෙන ඉතුරු අවුරුදු දෙකත් කොහොමහරි ඇදගෙන යන්න අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන ඉන්නව.