สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน

ช่วงเน้.... มีปัญหารบกวนจิตใจ ทำสติไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย เวลาไม่สบายใจบัวก็ใช้ธรรมะเข้าข่ม สวดมนต์ไหว้พระ พยายามทำใจให้สบาย ณ จุดจุดเน้.... ต้องสวดมนต์อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยแล้วหล่ะค่ะ จนปัญญาจริงๆ ก็ธรรมดาของชีวิตมนุษย์อะนะ ชีวิตคนเราย่อมไม่ได้ราบเรียบเสมอไป ต้องมีคลื่นและลมบ้าง ไม่งั้นชีวิตไม่มีรสชาติ ปัญหาของคนอื่นแก้ได้เป็นฉากๆ แต่ปัญหาตัวเองแค่ขี้ปะติวแก้ไม่ได้ อยากจะปล่อยวาง เพื่อที่ใจจะได้ไม่ทุกข์ แต่บางทีการปล่อยวางก็เป็นเรื่องยาก

ระหว่างที่ทุกข์ก็พยามหาทางดับทุกข์ ก็ไปเจอข้อคิดดีๆ จากพระไพศาล วิสาโล เจ้าอาวาดวัดป่าสุคะโต จังหวัดชัยภูมิ ซึ่งตรงกับชีวิตตัวเองตอนนี้จริงๆ กล่าวถึงความทุกข์ไว้อย่างลึกซึ้งว่า "ความทุกข์" เปรียบเสมือนการแบกหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งเอาไว้ ระหว่างทาง ปากเราก็บ่นว่าหนัก พยายามเรียกหาคนช่วย บนบานศาลกล่าวต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทำสารพัดวิธี เพื่อหวังให้สบายขึ้น แต่สิ่งเดียวที่เราไม่ทำคือ วางหินก้อนนั้นลง เมื่อรู้สึกหนัก จึงทำให้เราเกิดทุกข์ แต่สิ่งที่ทำให้เราทุกข์นั้น กลับไม่ใช่หิน แต่เป็นเพราะการแบกหิน ดังนั้นวิธีที่จะทำให้เราหลุดพ้นได้คือ "วางมันลง"

พระอาจารย์ไพศาล ยังอธิบายไว้อีกว่า.... เหตุการแห่งการเกิดทุกข์ เกิดจาความต้องการที่ไม่สิ้นสุดของมนุษย์ เมื่อไม่ได้ตามที่คาดหวังก็เป็นทุกข์ และเมื่อมีความทุกข์ใจ ก็มักจะโทษสิ่งภายนอก มากกว่าที่จะโทษตัวเอง แต่เราไม่เคยรู้เลยว่า แท้ที่จริงแล้วเหตุแห่งความทุกข์นั้น อยู่ที่ใจของเรา และความทุกข์นั้น ก็จะคงอยู่ต่อไป หากเราไม่สามารถหาสาเหตุที่เกิดจากใจของเราได้

ดังนั้น การตื่นจากทุกข์ คือทุกข์ยังคงมีอยู่ แต่เราหลุดจากอำนาจของมันได้ เพราะฉะนั้นเราควรปล่อยวาง ไม่คล้อยตาม และไม่ต่อต้าน เพราะหากเรายิ่งพยายามผลักไสให้ไกลตัวมากเท่าไหร่ จะยิ่งเข้าใกล้มันมากขึ้น สิ่งสำคัญคือ ต้องมีสติ และรู้สึกตัวให้ไว ใครที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ ก็ขอให้พ้นจากทุกข์นะคะ