Η Αγάπη είναι τυφλή !- Love is blind

Σχολή τυφλών Θεσσαλονίκη - School for Blind people in Thessaloniki

source wikimapia.org

Θυμάμαι εκεί κοντά στο 1982-85 όταν ήμουν εθελόντρια αναγνώστρια στη σχολή τυφλών Θεσσαλονίκης,που για μένα ήταν μια πολύ τρυφερή και όμορφη εμπειρία , μιας και σε αυτούς που διάβαζα ήταν πιτσιρίκια.
Θυμάμαι τι προσοχή και τι έκφραση είχαν οι φατσούλες τους και πως ρουφούσαν τις ιστορίες που διαβάζαμε.
Μια μέρα μου λέει ένας νεαρός τρόφιμος της σχολής.
Σήμερα Λίτσα θα σου γνωρίσω το Πολύκαρπο.
Ποιος είναι ο Πολύκαρπος το ρώτησα..
Αααα μου είπε χαμογελώντας, ο Πολύκαρπος είναι ο κλειδοκράτωρας της σχολής.
Είναι αυτός που με μεγάλη προσοχή οδηγεί τα παιδιά έξω από τη σχολή και τα βοηθάει για να πάνε στο κανονικό σχολείο.
Γενικά είναι ο άνθρωπος που προσέχει τη σχολή. Τη κλειδώνει το βράδυ και ελέγχει αν όλα είναι καλά.
Περίμενα λοιπόν να δω ένα τύπο πολυάσχολο που δεν έχει και πολύ χρόνο να μιλήσει , που θα μου πει μερικές κουβέντες τυπικές και θα φύγει γρήγορα. Και σίγουρα βλέπει.
Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν αντίκρισα ένα άνθρωπο με απλανές βλέμμα και μισόκλειστα μάτια να έρχετε κοντά μου χαμογελαστός , να χαρτογραφεί με τα χέρια το πρόσωπό μου και τους ώμους μου και να ψάχνει να πιάσει το χέρι μου, όχι για να με χαιρετήσει αλλά για να γράψει μέσα στη παλάμη μου με ένα ένα τα γράμματα... "Πως σε λένε".
Ήταν εντυπωσιακό , γιατί κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος δεν άκουγε , δεν έβλεπε και δεν μιλούσε.
Η μόνη του επαφή μετά γύρω ήταν η αφή. Ήταν σοκαριστική για μένα αυτή η διαπίστωση.
Έγραψα λοιπόν μέσα στη παλάμη του πως "Με λένε Λίτσα" και γελώντας μου απάντησε γράφοντας πάνω στη παλάμη μου "Γεια σου Λίτσα τι σε φέρνει στη σχολή μας" .
Του είπα ότι διαβάζω παραμύθια στα παιδιά και χαμογελώντας πλατιά μου έγραψε, "Θέλω και εγώ να μου διαβάσεις ένα παραμύθι".
Ένοιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν βλέποντας ένα άντρα κοντά στα 50 να μου ζητά κάτι τέτοιο.
Σα να κατάλαβε πως τα μάτια μου βούρκωσαν και έβαλε τα δάχτυλά του μπροστά στα μάτια μου και μετά τα έβαλε στους ώμους μου χτυπώντας ελαφρά τη πλάτη μου, όπως κάνουν σε κάποιον για να το καθησυχάσουν και μετά έφυγε αθόρυβα με το ήσυχο περπάτημα του να συνεχίσει τις δουλειές του.
Έμεινα να το κοιτάζω με ένα συναίσθημα αμηχανίας καθώς έφευγε, να σκέπτομαι πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του αυτός ο άνθρωπος, αλλά προπάντων μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να μάθω ποιος του τα έμαθε όλα αυτά.
Μέχρι τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά δεν μπόρεσα να βρω περισσότερες πληροφορίες αλλά ξέρω ότι είχε έρθει εδώ μια Αμερικανίδα δασκάλα με ειδικότητα στους τυφλοκωφάλαλους που κάθισε αρκετά χρόνια μαζί του μέχρι να κάνει την επικοινωνία του πάρα πολύ καλή με τους γύρω, πράγμα που διαπίστωσα και εγώ και όσοι τον έχουν γνωρίσει.
Μόλις βρω και αν βρω θα τα προσθέσω στην ανάρτηση και θα το κάνω πάλι post
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος είχε μια εκπληκτική διάθεση να επικοινωνεί και τις επόμενες φορές που τον είδα είχε πολλά ενδιαφέροντα και ακατόρθωτα πράγματα να πει, κατ' εμάς τους βλέποντες. Όπως το ότι έμαθε να υφαίνει και μάλιστα αναγνώριζε τα χρώματα από τα νήματα μέσω της αφής.. τι να πει κανείς !!
Πολλές φορές με έπαιρνε στην άκρη και μου έδινε ένα χαρτάκι πολυχρησιμοποιημένο, διπλωμένο στα τέσσερα, που το άνοιγε με ευλάβεια και μου έγραφε στη παλάμη μου "Θέλω να μιλήσω με τον αδελφό μου" και έκανα τον ενδιάμεσο σε αυτή την επικοινωνία και ένιωθα πάρα πολύ καλά γι'αυτό.
Σκεπτόμουν πως υπάρχουν αδέλφια που δεν έχουν κανένα πρόβλημα υγείας που να τους εμποδίζει να μιλήσουν, εκτός τον εγωισμό τους, ενώ αυτός το έκανε με ενδιάμεσο και χαιρόταν πολύ γι'αυτό.
Πέρασαν τα χρόνια και κάποια στιγμή περνώντας έξω από τη σχολή, είπα να μπω μέσα να πω μια καλημέρα. Να δω και το Πολύκαρπο που δεν πίστευα να με θυμάται κιόλας γιατί περνούσαν πολλοί άνθρωποι από εκεί μέσα . Όταν είπα ότι θέλω να δω το Πολύκαρπο στο φύλακα, πήγε και τον έφερε μπροστά μου. Πάντα χαμογελαστός ο Πολύκαρπος έβαλε το χέρι του στο πρόσωπό μου και τα μάτια του φωτίστηκαν χαρούμενα... έπιασε τη παλάμη μου και έγραψε. "Γειά σου Λίτσα"!!
Δεν πρόλαβα να πω λέξη τον αγκάλιασα και τον φίλησα και έτσι όπως κατέβαινα τις σκάλες της σχολής ένιωσα πολύ χαρά και ότι η μέρα μου έγινε ποιο όμορφη.
Πάνε 7 χρόνια που ο Πολύκαρπος δε είναι μαζί μας. Δεν το γνώριζα όμως αυτό. Τώρα που το έμαθα ήθελα να κάνω αυτό το μικρό αφιέρωμα σε αυτή τη τόσο όμορφη ψυχή που πέρασε τόσο όμορφα και λαμπερά από αυτό το κόσμο και πιστεύω ότι έτσι λαμπερά συνεχίζει το ταξίδι του.
Όλα αυτά για μένα ήταν πρωτόγνωρα, δεν έχω γνωρίσει ποτέ άλλο άνθρωπο σαν αυτόν και νιώθω πολύ τυχερή που τον γνώρισα.

Σε ευχαριστούμε Πολύκαρπε. Το πέρασμά σου απο τη Γη είμαι σίγουρη πως έκανε το κόσμο μας ομορφότερο!!!

Photo source http://animusanimus.blogspot.gr/2010/05/blog-post_21.html

English

I remember back in 1982-85 when I was a volunteer reader at the Thessaloniki School for blind people, which was a very tender and beautiful experience for me, since I was reading to blind kids.
I remember the attention and the expression of their smiles and how they enjoyed the stories we were reading.
One day a young student told me.
Today Litsa I will meet you with Polycarpos.
Who is Polycarposs I asked.
He told me with great smile, Polycarpus is the Keyholder of the faculty.
It is he, who very carefully leads the children out of school and helps them to go to normal school.
Generally, he is the man watching the school. Locks the school in the evening and checks if everything is okay.
So I expected to see a busy guy who does not have much time to talk, who will tell me a few typical talks and he will leave quickly. And he is certainly not blind

My surprise was enormous when I saw a man with not focused gaze and half-closed eyes coming closer to me smiling, trying to touch my face and my shoulders with his hands, searching to grab my hand not for greeting me but to write into my palm,
"What is your name"

It was impressive because I realized that this man couldn't hear, couldn't see and could not speak.His only contact with others was with touch. It was shocking for me when I realized that.So I wrote in his palm "My name is Litsa" and by laughing he answered me by writing on my palm,
"Hi Litsa what brings you to our school".
I told him I was reading fairy tales to the blind children, and with a smile he wrote to my palm ,
"I want you to read a fairy tale to me too."

I felt my eyes in tears by watching a man close to his 50s asking me this.
He realized that my eyes were full of tears and he put his fingers in front of my eyes and then he put them on my shoulders by tapping my back lightly as they did to somebody to reassure him and then, he left quietly with his quiet walk to continue his work.
I stared at him with a feeling of embarrassment as he left, thinking how much power this man might conceal within him, but above all, I had the desire to know who taught him all that.

By the time I wrote all this I could not find more information, but I know that an American teacher came here with a specialty in the blind deaf-mute people who sat for several years with him, until she made him capable to communicate very well with the people around him.Once I find more information and if find more info I will add it to the current post.

That man had an amazing mood to communicate and the next time I saw him, he had a lot of interesting and unreal things to teach to all of us who were not blind. Things like, learning to weave and even recognizing colors of yarns through touch..
Many times he took me aside and gave me a multiused worn paper folded in four, which he opened with reverence and wrote to me in my palm, "I want to talk to my brother" and I made the intermediary in this communication over the phone and i feld very well for that.

I thought there were brothers who had no health problems that prevented them from talking to each other, outside of their selfishness, while he was communicating with his brother with me as an intermediary and was very pleased about it.
Years passed and I found myself walking outside of school again thinking to drop by and say a good day. To see him, Polycarpos, I was sure that he wouldn't remember me after all these years of so many people who come and go there. When I said I wanted to see Polycarpos to the guard, he went and brought him in front of me.
Always smiling, Polycarpus put his hand on my face and his eyes glowed happily... he took my palm and wrote. "Hello Litsa"!!

I did not try to say a word I hugged him and kissed him and so I went down the stairs of the school, I felt very happy and that the day became more beautiful.
It's been 7 years that Polycarpos is not with us. But I did not know that. Now i know and i wanted to make this little tribute to this beautiful soul that passed so beautiful and shining from this world and I think so shiny it continues its journey.
All this for me was unprecedented, I have never met another man like him and I feel very lucky to have met him.

We thank you, Polykarpos. Your presence from earth made our world more beautiful !!!