ဘဝအတြက္အလုပ္

က်ြန္ေတာ္က်ြန္မတို႔သည္။
ကၽြန္မမွာ စာအလြန္ေတာ္တဲ့ မိတ္ေဆြဇနီးေမာင္ႏံွ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အလြန္တရာ
ေအာင္ျမင္တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာ။ ဇနီးျဖစ္သူက စာအလြန္ေတာ္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းကို မတက္လိုတဲ့အတြက္
႐ိုး႐ိုးဘြဲ႔ကို ယူထားတဲ့သူ။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈအတြက္ ဘာမွမလုပ္သူ။ ကၽြန္မက ဇနီးသည္ကို
ဘာမွမလုပ္ခိုင္းဘူးလားလို႔ စပ္စုလိုတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေမးမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္
သာမာန္ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘဲ ထူးခၽြန္ဆုေတြဘာေတြ ရတဲ့အထိ ေတာ္တဲ့ ဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ခင္ပြန္းသည္က ေလသံခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေျဖပါတယ္။ သူအလုပ္လုပ္ေတာ့ေရာ ဘယ္ေလာက္
ရမွာမို႔လဲ၊ သူသံုးတာနဲ႔ ေလာက္မွာမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔အေျဖက ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ အေျဖ မဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အဓိကထားၿပီး လုပ္ၾကရတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
စားဝတ္ေနေရး အတြက္ မလိုတာနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ဘူး ဆိုတာက်ေတာ့လည္း မိမိတို႔မွာ အရည္အခ်င္းေတြ
အေဟာသိကံ ျဖစ္မကုန္ဘူးလား။
ကၽြန္မဘာသာ ေမးမိတာ မွားပါတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မလိုလိုနဲ႔။ အေမးနဲ႔အေျဖ မကိုက္ႏုိင္ဘဲ
လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ့ဇနီးေမာင္ႏံွမွာ ခင္ပြန္းသည္က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဘယ္လိုမွ
ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေရာ ေသျခင္းနဲ႔
ခ်ိန္းခ်က္ထားႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ခင္ပြန္းသည္ရိွတုန္းက ေငြကို
အလွ်ံပယ္သံုးျဖဳန္းေနခဲ့တဲ့ ဇနီး။ ေငြေတြေပါလြန္းလို႔ အိမ္ရွင္မ အလုပ္ကိုေတာင္ စနစ္တက် ဝင္မလုပ္ခဲ့တဲ့
ဇနီးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္ႏိုင္ျခင္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ အေနအစားကိုလည္း မေလွ်ာ့ႏုိင္၊
ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိနဲ႔၊ ရိွသမွ် ေတြလည္း တတိတတိနဲ႔ ကုန္ကုန္လိုက္လာပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ေတြေရာင္း၊ ေျမေတြေရာင္းနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ေနရွာတယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ
ၾကားရပါတယ္။
“အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရိွစြ”ဆိုတဲ့ စကားမွာ နည္းနည္းေတာ့ ထပ္ၿပီးျဖည့္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့
သမၼာအာဇီဝ ေကာင္းေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ အလုပ္သည္ ဂုဏ္ရိွစြ၊ ေကာင္းေသာ အလုပ္သည္
ဂုဏ္ရိွစြလို႔ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။
ေကာင္းေသာအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား
ၾကားဖူးနားဝ ရိွၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားစပ္ရိွတာေၾကာင့္ ျပန္ေျပာပါရေစ။
ေျပာတဲ့အခါမွာ ပါ႒ိပါရဂူ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္မိုးရဲ႕ အရွင္အာနႏၵာဝတၳဳထဲက တိုက္႐ိုက္ပဲ ထုတ္ႏုတ္
တင္ျပပါရေစ။ စကားက ရွင္းေနပါတယ္။
တစ္ခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဣသိပတန မိဂဒါဝုန္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ဆြမ္းစား
ေက်ာင္းတံခါး၌ သာမဏငယ္တို႔ ေပးေသာ ဆြမ္းက်န္ ဟင္းက်န္တို႔ကို ခံယူေနသည့္ ေတာင္းရမ္း
စားေသာက္သူ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ျပံဳးေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ အရွင္အာနႏၵာက
ျမတ္စြာဘုရား ျပံဳးေတာ္မူျခင္း အေၾကာင္းကို ေမးေလွ်ာက္ရာ ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္။
“အာနႏၵာ၊ မယားကုိေခၚ၍ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရေသာ ဤမဟာဓန သူေဌးသားကို
ၾကည့္စမ္းေလာ့။ ဤသူေဌးသားသည္ ဗာရာဏသီျပည္၌ပင္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ႏွစ္လီမွ်ေသာ ဥစၥာပစၥည္း
မ်ားကို ကုန္ခန္းေအာင္ သံုးျဖဳန္းပစ္ခဲ့သည္။ အကယ္၍ ဤသူသည္ ပထမအရြယ္၌ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို
မကုန္ေစဘဲ အလုပ္လုပ္ျငားအံ့ ၊ ဤၿမိဳ႕၌ အႂကြယ္ဝဆံုး သူေဌးသားျဖစ္ရာသည္။ အိမ္မွထြက္၍
ရဟန္းျပဳလွ်င္လည္း ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ သူ၏ မယားသည္လည္း အနာဂါမိ ဖိုလ္၌ တည္ရသည္။
အကယ္၍ မဇိၥ်မအရြယ္၌ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို မကုန္ခန္းေစဘဲ အလုပ္လုပ္ျငားအံ့၊ ဒုတိယေျမာက္
သူေဌးျဖစ္ရာ၏ ။ အိမ္မွထြက္၍ ရဟန္းျပဳလွ်င္လည္း အနာဂါမိ ျဖစ္ရာသည္။ သူ၏ မယားတြင္လည္း
သကဒါဂါမိ ဖိုလ္၌ တည္ရာသည္။ အကယ္၍ ေနာက္ဆံုးပစၧိမအရြယ္၌ စည္းစိမ္ ဥစၥာတို႔ကို မကုန္ခန္းေစဘဲ

အလုပ္လုပ္ျငားအံ့၊ တတိယေျမာက္သူေဌးျဖစ္ရာ၏။ အိမ္မွထြက္၍ ရဟန္းျပဳလွ်င္လည္း သကဒါဂါမ္
ျဖစ္ရာသည္။ သူ၏ မယားတြင္လည္း ေသာတၱပတၱိ ဖိုလ္၌ တည္ရာသည္။ ယခုအခါ၌ကား ဤမဟာဓန
သူေဌးသားသည္ လူ႔စည္းစိမ္မွလည္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့သည္။ ဤသို႔ ႏွစ္ဖက္ရံႈး ရံႈးၿပီးေနာက္ ေျခာက္ေနေသာ
ညြန္ေျပာင္း၌ ႀကိဳးၾကာငွက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ရာသည္။”
photo credit google
@aprilmaylay