20541

Black mirror przyzwyczaiło nas do co najmniej ciekawych historii, tak tym razem przebili sami siebie, mało tego, przebili wszystkich.

Bandersnatch nie jest pierwszym krokiem na ścieżce nowej telewizji, ale z pewnością jest pierwszym gwoździem do trumny starej. Interaktywność jest tym czego kablówka nigdy nie będzie w stanie zaoferować i tak jak konie ustąpiły kolei, tak ona ustąpi serwisom strumieniującym.

Historia opowiada o młodym programiście który w 1984 roku próbuje przenieść grę paragrafową "Bandersnatch" na ekran komputera. Gra ta umożliwić podejmowanie wielu wyborów i być niejako przełomem. Niestety z powodu wielu ścieżek, nie jest to łatwe.

Ale przecież głównemu bohaterowi pomoże najtęższy umysł świata (czyli my) i z pewnością wszystko skończy się dobrze! Przypominam tylko, że to Black Mirror...

Tak więc w czasie filmu podejmujemy decyzje, pierwszą znaczącą będzie to czy chcemy pracować w firmie czy samemu, po wybraniu jednej z opcji rozgrywka się kończy, a my oglądamy fragment programu telewizyjnego, gdzie nasza produkcja jest oceniania. Po wszystkim ukazuje się nam ekran monitora i możemy odtworzyć opowieść jeszcze raz.

I tym razem dzieje się coś dziwnego, cały film przyśpiesza, a postacie zmieniają swoje linie dialogowe, tak jakby dana rozmowa już kiedyś sie odbyła. Mocne, a to dopiero początek.

Dalej dowiadujemy się nieco więcej o bohaterze, jego przeszłości (albo i nie) ale pojawia się też wątek przebijania czwartej ściany, lub raczej wiercenia otworów pod C4, bo kilka scen później eksploduje ona z hukiem tak wielkim, że myślałem, że bohater zacznie mówić mi po imieniu.

Przy czym samo określenie protagonisty nie jest takie oczywiste. Być może bohaterem opowieści jest właśnie widz, bo czy wybory są wyborami postaci na ekranie, czy też naszymi? A co jeśli gra manipuluje nas zamykając w pozornie różnych decyzjach sprowadzajacych się do jednego. Owszem możemy przerwać seans jak w Funny Games Ale kto z nas to zrobi?

Do tego dochodzi zmienność przeszłości Spróbuję jeszcze raz jest frazą powtarzaną conajmniej kilka razy podczas seansu. i tak jak w Efekt motyla rzadko kiedy kończy się dobrze, co jest też zgodne z konwencją Czarnego Lustra.

Kolejne próby wiążą się z trudnością odróżnienia prawdziwego świata od urojeń sennych, ale co jeśli to sny są prawdziwe, a przeszłość jednak da się zmienić? Cóż ta produkcja wchodzi głęboko w psychikę i za nic nie chce wyjść.

Z imersji nie wybija też interface, a wręcz przeciwnie, pogłębia ją. Nie możemy przewinąć filmu, nie wiemy ile dokładnie nam zajmie, bo zależne jest to od decyzji. Od strony technicznej nie widać cięć między wyborami, co bolało mnie w Minecrafcie.

Od strony aktorskiej - pierwsze skrzypce gra znany z Dunkierki Fionn Whitehead, reszta jest pomijalna. Nie ma tutaj znanych twarzy, ale sprawia to, że historia staje się autentyczna, jestem w stanie uwierzyć, że dzieje się to naprawdę.

Cóż można powiedzieć więcej? Przejście scenariusza to kilkadziesiąt minut, poznanie wszystkich zakończeń - około 3 godziny. Jest kilka potknięć, ale są one wybaczalne z uwagi na przełomowość dzieła. Z pewnością nie będziecie żałować nawet jeśli Black mirror średnio do Was przemawia. Sam już teraz wiem, że ta filmogra trafi do kanonu jako klasyka gatunku. Historia tworzy się na naszych oczach!